Lex blogt!

Waarom ik uiteindelijk gescheiden ben? Hier exploreer ik dit thema. Het is uiteraard heel complex. Er spelen meerdere factoren. Ik licht er hier eentje uit, omdat deze factor denk ik heel bepalend is geweest. Ik noem het: programmering. We krijgen allemaal vanaf onze geboorte programmeringen mee. In elke samenleving, of die nu een tribe in de Amazone is of een hightech Westers land, krijgen we de coderingen mee van de samenleving. Die komen van: de cultuur van je land de cultuur van de regio waar je woont de cultuur binnen je familie de cultuur in het gezin waar je opgroeit de wetten en regels Dus je wordt geboren, je wordt aangegeven, vanaf een zekere leeftijd moet je naar school, je ouders geven je waarden en normen mee waar je niet om gevraagd had etc. Al die zaken gebeuren stilzwijgend, alsof er ergens ooit een megacontract is gesloten om het "zo" te doen. Je weet niet beter. Je wordt nergens om gevraagd. Al deze programmeringen vinden onder de waterlijn plaats. Je krijgt

Ik weet het, ik ben een rare. Ik wijk heel erg af van de goegemeente (disclaimertje). Ik zie een video over een juf die een soort kijkdoosje heeft gemaakt met daarop 'my favorite pupil'. Elke leerling kijkt erin en kijkt dan met een big smile naar de juf. Zo krijg je gelukkige kinderen! Hier word je blij van. Er zit natuurlijk een spiegeltje onderin. Heel slim en heel lief. Ik denk zeker dat deze kinderen blij zijn. Er is immers iemand die hen 'ziet staan'. En dat is een fundamentele menselijke behoefte. En de juf? Die barst van de goede bedoelingen. Laat dat allemaal gezegd zijn. Maar toch. Ik zou zoiets nooit doen. Ik vind namelijk dat je een ethische fout maakt wanneer je zo met 'favorieten' gaat werken, ook al is iedereen eigenlijk je favoriet. Ik hou zoveel van het leven, en ook zoveel van kinderen, dat ik niemand tot favoriet wil maken. Er zit namelijk een scheidingsmechanisme in: jij bent wel favoriet, en jij niet. En er is een instantie die die scheiding

Het valt me echt op. Elke week weer zie ik artikelen, hoor ik podcasts en lees ik posts over "professionalisering van leraren". Waaro i dat zo nodig? Van loodgieters of tv-presentatoren of diepzeeduikers hoor ik dat nooit. Maar wel steeds binnen het onderwijs! Wat gek! Het valt echt op. Valt he u ook op? Zijn ze niet professioneel genoeg dan? Als je hier steeds maar weer aandacht aan geeft tja.... dan ga je je toch echt afvragen waar het aan schort. Toch!? Kan iemand wijs uit de volgende zin: ""  Om dat beter te kunnen begrijpen hebben we geprobeerd om met behulp van causale diagrammen zichtbaar te maken welke patronen in scholen aanwezig zijn die de weerbarstigheid van leerculturen in scholen kunnen verklaren."" Als ik dit lees word ik toch overvallen door een gedachte: "Komt het nog wel goed?". https://van12tot18.nl/artikelen/patronen-in-scholen-waarom-het-leren-van-leraren-problematisch-is

De Inspectie zit met de handen in het haar. Sinds Corona komen er flink wat B3-scholen bij. Dat zijn scholen die ervoor kiezen onafhankelijk te zijn van de overheid. althans zo veel mogelijk. Het lijstje controlepunten is kleiner dan bij B1-scholen, die voor bekostiging gaan. De "prijs" is daarentegen hoog: de ouders moeten zelf voor de kosten opdraaien. Er zijn er inmiddels meer dan 140 and still growing. Dit is de vrijheid van onderwijs in Nederland. Het mag wel, maar dan mag je het wel zelf helemaal uitzoeken. Net zoiets als de steeds verder slinkende rechtsbijstand voor mensen met lage inkomens. Op papier is het geregeld maar in de praktijk kan je barsten. Wat zijn de redenen voor de opkomst van deze scholen? Met name de C-maatregelen hebben enkelen aan het denken gezet. De sociale controle was verschrikkelijk, zowel van de ouders als vanuit de scholen. Wil ik nog wel leven op commando? Offer ik niet teveel zelfstandigheid op? Wordt het straks nog erger? Aan welk systeem

Er is een enorm kwartje gevallen. Eentje die een bomkrater heeft geslagen. In het onderwijs spreken we met het grootste gemak over "de leerling". We doen het zo achteloos. Maar we maken een enorme fout. Niemand ziet het. Daarom deze blog.  It's in your face. Even terug. Ik heb in de ICT gewerkt en daar had men het over "van een worst kun je geen varken meer maken" . Dat was een erg treffende uitspraak over de miljoenen coderegels die onze oude ICT-systemen aan de gang houden. Niemand wist er op een gegeven moment nog wijs uit. Van een varken maak je worst, maar je kunt niet meer terug. Nu even door naar De Grote Vergissing in het onderwijs. Van een kind maken we een leerling. Dat klinkt niet erg raar zou je zeggen. Maar in die zin schuilt precies het probleem. Je reduceert een kind dan namelijk tot een mentaal concept. Een rationele denkconstructie. Mijn moeder zou zeggen "bedacht". Niemand heeft ooit een leerling zien lopen. Iedereen ziet een kind. Ni

 Wat kunnen we leren van spelende kinderen? Vreemd genoeg komen we niet ver als we antwoorden zoeken in het reguliere onderwijs. Je zou denken dat er daar wel kennis voorhanden is. Maar nee. Daar gaat het vooral over het overdragen van cognitieve kennis, zoals spelling en rekenen. Er is veel kennis voorhanden over spelen als bron van de ontwikkeling van kinderen. Het is bv. bekend dat ze creatief zijn en overal waaromvragen over stellen. Maar daar is in de klas blijkbaar geen plaats voor. Kenmerken van spelende kinderen: Ze zijn zelfstartend. Niemand hoeft ze te vertellen wat te doen, wanneer en hoe Hun creativiteit en voorstellingsvermogen is veel groter dan dat van volwassenen Ze kunnen geïnspireerd worden door kleuren, geluiden, voorwerpen, gebeurtenissen of door andere kinderen. Dat gebruiken ze als motivatie om dingen te doen, zoals iets bouwen of een spel bedenken Ze maken snel contact met andere kinderen en maken samen plannen Ze kiezen hun speelmaatjes niet op basis van deskund