Lex blogt!

Als je een boek wil schrijven, begin dan met de achterflap. Of die tip van Judith Webber kwam of van Esther Jacobs weet ik niet meer. Maar het is een ijzersterke tip want dan ben je al op weg en heb je de piketpaaltjes al in de grond gezet. En daarmee overwin je meteen de overbekende cisis "Ik kijk tegen een blanco vel papier aan en hoe begin ik in godsnaam?". Dus hier komt ie! Iedereen in het onderwijs heeft het over 'veranderen'.  In elk artikel in de krant, elke website en elk congres komt dat overal terug. Er blijkt enorm veel gebakken lucht te zitten in de ronkende uitspraken van de meeste politici - die bedoelen er gewoon hun eigen plannetjes mee. Adviesbureaus huren tekstschrijvers in die vroeger reisbrochures moeten hebben geschreven en (cynisme aan) 'de tijdgeest aanvoelen' (cynisme uit). Als er niet veranderd wordt ben je niet goed bij je hoofd, zo lijkt het. Maar..... wat moet er dan zonodig veranderen? En wie mag die vraag dan stellen? Wie werpt zi

Waarom het begrip "lesgeven" me niet bevalt Disclaimer: Dit is mijn persoonlijke verhaal. Dit is geen kritiek op mensen in het onderwijs. Ik ken jouw motieven niet om daar te gaan werken. Echt niet. Als "lesgeven" voor jou een vertrouwde term is, waar je goed mee uit de voeten kunt, prima. Ik respecteer die opvatting dan ook. Over iets wat je niet kent mag je niet oordelen. En... ieder zijn beroep. Maar dit is wel een verhaal over hoe ik destijds school heb ervaren. En - wat belangrijker is - hoe school nog steeds functioneert.  Op school snapte ik niet waarom al die kennis in mijn hersens gestampt diende te worden. Alles kwam als vanuit de hemel zomaar neergedaald. Die door de klas heen zwevende vraag-met-het-vraagteken "Waarom moeten we dit leren" was een taboe - het was namelijk enorm riskant om die vraag te stellen. De olifant in het klaslokaal. Fatsoenlijke antwoorden kwamen er trouwens nooit. Dat wist je van te voren al. Valsspelen Het hele concept

Het idee voor een oudervakbond ontstond vanuit mijn werk als zelf-uitgeroepen vertrouwenspersoon voor ouders van kinderen die vastlopen en uitvallen op school (deze kinderen zijn het meest bekend onder de term 'thuiszitters'). Ik heb honderden ouders uitvoerig gesproken. Gaandeweg werd me duidelijk, dat deze gezinnen niet echt individueel, en professioneel, worden geholpen. Er moet een professionele organisatie komen die gerichte en effectieve individuele hulp biedt. Dat betekent niet dat er helemaal geen hulp geboden wordt. Tal van bestaande organisaties, van informeel tot formeel, doen iets aan de problematiek en helpen de gezinnen op verschillende manieren. Wat er echter niet is maar er wel moet komen, is een helpdesk-met-achtervang waar je sowieso altijd terecht kunt, waar er individuele opvolging is in de vorm van gerichte ondersteuning, waar vertrouwenspersonen en casusbegeleiders zijn, en waar in voorkomende gevallen ook rechtszaken gevoerd kunnen worden, mocht dat in he