De rol van programmeringen

Waarom ik uiteindelijk gescheiden ben?

Hier exploreer ik dit thema. Het is uiteraard heel complex. Er spelen meerdere factoren. Ik licht er hier eentje uit, omdat deze factor denk ik heel bepalend is geweest.

Ik noem het: programmering.

We krijgen allemaal vanaf onze geboorte programmeringen mee. In elke samenleving, of die nu een tribe in de Amazone is of een hightech Westers land, krijgen we de coderingen mee van de samenleving. Die komen van:

• de cultuur van je land
• de cultuur van de regio waar je woont
• de cultuur binnen je familie
• de cultuur in het gezin waar je opgroeit
• de wetten en regels

Dus je wordt geboren, je wordt aangegeven, vanaf een zekere leeftijd moet je naar school, je ouders geven je waarden en normen mee waar je niet om gevraagd had etc. Al die zaken gebeuren stilzwijgend, alsof er ergens ooit een megacontract is gesloten om het "zo" te doen. Je weet niet beter. Je wordt nergens om gevraagd.

Al deze programmeringen vinden onder de waterlijn plaats. Je krijgt een gratis setje olifanten-in-de-kamer mee. Jou wordt niks gevraagd.

Wat doet dat met je?

Je kunt twee dingen doen: gewoon lekker meedoen, of je afvragen waarom je toch steeds dat knagende gevoel hebt. ergens in je buik. Je weet niet waarom het er is maar je voelt het elke dag. Meestal wijt je dat gevoel aan jezelf: "er zal wel iets fout met me zijn".

Pas veel later, toen ik al lang en breed 'volwassen' was (wat betekent dat trouwens: dat je keurig netjes aangepast bent en vrolijk meedraait? Of dat je hebt leren omgaan met de grote levensthema's en daardoor een zekere wijsheid hebt vergaard? Zeg het maar) begon die knagende pijn zich te laten gelden. Er begon inzicht te komen: dit was geen vanzelfsprekend, en niet te bevragen maatschappelijk systeem. Dit heeft een bepaalde loop door de geschiedenis heen gevonden en bepaalt nu jouw en mijn leven.

Daarom ging ik ook sociologie studeren trouwens - om deze knagende pijn te onderzoeken en verklaringen te zoeken. Maar dat ik dat deed juist om mijn eigen pijn te kunnen doorgronden, dat wist ik nog niet. Dat kwam later pas.

Dus wat doe je met dat systeem-in-jezelf? Blijf je hangen in die programmering? Of ga je op onderzoek uit.

De kwartjes begonnen te vallen. Ik las The Hero with a Thousand Faces van Joseph Campbell. Hij

praatte over die kleine groep mensen die een raar geluid horen, een "piep in hun oor" en daar geen genoegen mee nemen maar op onderzoek uitgaan. Daarbij de meest onverwachte en absurde avonturen beleven en mensen, dieren en andere wezens tegen het lijf lopen die hen inzichten meegeven die ze op dat moment nog niet doorzien, maar later wel, Denk aan sprookjes, die werken op die manier. 

En je hebt ook mensen die niet loskomen van hun programmeringen - en die of hartstikke gelukkig blijven of diep doodongelukkig - zegt u het maar.

Of je je wel degelijk bewust bent van die programmeringen, en er dan bewust voor kiest om die voort te zetten? Of je bent ze niet bewust, dus blijf je eraan hangen? Ik heb daar nooit meer met haar over kunnen praten. Ik ben een beetje bang dat het bij haar het eerste was.

Hoe je leven verder loopt hangt van ontzettend veel factoren af. Maar dit onderscheid was er wel tussen mij en mijn "toenmalige gemalin" (ik vind 'ex' zo'n rotterm, dit klinkt veel beter).

En daarom denk ik dat programmering en dan vooral de manier waarom je daarmee omgaat in het leven, zeer bepalend is of je uiteindelijk lang bij elkaar kunt en wilt blijven. Ik weet het, er kunnen talloze andere factoren ook spelen. Ik wil dit dan ook niet versimpelen maar voor mij staat wel vast dat dit verschil in mijn leven echt een grote rol heeft gespeeld.