Lex blogt!

 Iemand vroeg me: Wat zou je schrijven in een brief aan jezelf als vijf-jarige?  En van jezelf als vijf-jarige aan je school van toen… en aan je ouders?  Eerst maar eens nummer 1. Lieve Lex, je bent nu 5 jaar. Je leeft in een wereld die totaal anders is dan de wereld van nu. Een 5-jarige van nu heeft veel meer speelgoed, met daaronder een aantal electronische gadgets waar hij, meestal binnen, mee (of op) speelt of filmpjes kijkt. We leven nu in een bubbelwereld: een wereld waarin iedereen zijn eigen bubbel kan creëren, bv. je eigen muziek, je eigen games, je eigen films etc. Jij speelt onbekommerd elke dag buiten. Echt bijna altijd buiten. Tenzij het regent of stormt, dan ben je thuis of bij een vriendje. De enige tv in de straat is bij de buren linksonder, de Van Dijkjes. De hele buurt mocht kijken: Pipo de Clown, Zwiebertje etc. Altijd op de woensdagmiddag. Je leeft in een wereld die aan de ene kant veilig is: de volwassenen bemoeiden zich eigenlijk nooit met je. Je moeder kwam nooit

Ik heb verschillende opstellingen over onderwijs meegemaakt. Ze waren allemaal even boeiend. Vragen die langskwamen: Hoe beleeft een kind het op school zijn? Welke rol kan de ouder hierin spelen? Wat is de opstelling van de leraar? Hoe wekken we motivatie op? Hoe ziet de schooldirectie zijn eigen rol? Allemaal vragen die ik diverse keren heb zien terugkomen.  Enkele onthutsende conclusies, die mij overigens niet verbazen, maar wel, vooral ook omdat de opstellingen allemaal door andere mensen werden gedaan, die elkaar niet kenden - de uitkomsten vele malen sterker maken en mijn beeld van het huidige onderwijs bevestigen: kinderen verstikken in het huidige onderwijs motivatie is eigenlijk in het geheel niet aanwezig je merkte dit aan o.a. in elkaar zakken, wegvluchten, of een houding van 'ik zoek het zelf wel uit, heb die school niet nodig' ook de ouder voelt zich machteloos (want denkt het kind niet te kunnen helpen) de ouder probeert, als (zelfbenoemde) vertegenwoordiger van he

Vele hedendaagse onderwijsmensen praten over het 'niet aansluiten' van de werking van ons onderwijssysteem, bij de (door henzelf gepercipieerde) 'natuurlijke behoeften van kinderen'. En dat vinden ze dan vreemd. En dat vind ik weer vreemd. Want het hele systeem is bewust geschoeid op de leest van 'niet aansluiten'. Kijk maar eens naar de geschiedenis van ons onderwijs. Even googelen en je komt er al snel achter. Heerlijk dat 'niet aansluiten'.  Dat 'niet aansluiten' is namelijk * cynisme aan * precies de bedoeling van het onderwijs! Daartoe is het opgezet! Kinderen moeten opgroeien tot iets wat ze niet van nature zijn! Namelijk bedeesde, gehoorzame werknemers, de gedroomde homo universalis waar je ze overal kunt inzetten: in de overheid, in de fabrieken, in het leger. Die 19de-eeuwse missie is......... hartstikke geslaagd! * cynisme uit * Het systeem is heel erg effectief! Het werkt! Er is alleen wel wat collateral damage, namelijk een jongvolwas

Een thema dat ik al eens heb aangeraakt: wat je wint aan efficiency door kant-en-klare "methodes" in te kopen bij de grote onderwijsuitgeverijen, verlies ie dat niet aan de andere kant door je school steeds meer een lesfabriek te maken, waarin je die voorgekookte content alleen nog maar in de kinderen hoeft te proppen? Verlies je dan niet op de eigenheid en inbreng van je lerarenteam? Ik druk deze linkedin post en zijn geheel af: Gerdineke van Silfhout Gerdineke van Silfhout • 2e • 2e Programmamanager Actualisatie examenprogramma's bovenbouw vo Programmamanager Actualisatie examenprogramma's bovenbouw vo 1 u • Bewerkt • 1 u • Bewerkt • Connectie maken Connectie maken met Gerdineke van Silfhout 'Wie is hier nu de baas?' en 'Reguleer de onderwijsmarkt voor beter leesonderwijs'. Twee hele interessante artikelen in de De Groene Amsterdammer over onderzoek van Investico - onderzoeksjournalisten over welke invloed de markt van methodemakers, educati

Een bundeling van mijn posts op Linkedin van de afgelopen 2 weken rondom de tegenvallende PISAscores op taalonderwijs. En enkele posts van onderwijsvrienden. Mag ik toch even vragen waarom het onderwijs zo hamert op taalonderwijs dat "de basis" moet leggen, en dat vervolgens invult met verplicht aanbieden van teksten die geen relatie hebben met de leefwereld van de leerling? Mijn advies: haak aan bij die leefwereld en maak daar real-life quests van. Laat een groepje leerlingen een opdracht uitwerken en dan hun bevindingen samen delen. Voorbeeldje: "Welke toeslagen zijn er bij Belastingdienst en Gemeente voor mijn ouders?" Geheid dat elk kind er weer een andere strategie op na houdt. Maar tezamen krijgen ze een breed beeld van die toeslagen. Wat een enorm aantal skills leren ze dan wel niet zeg! >> informatievaardigheden (bij welke bron moet ik zijn) >> taalvaardigheden (hoe ontcijfer ik ambtelijke taal) >> praktische kennis (ik heb mijn ouders gewe