Opstellingen over onderwijs

Ik heb verschillende opstellingen over onderwijs meegemaakt. Ze waren allemaal even boeiend. Vragen die langskwamen:

• Hoe beleeft een kind het op school zijn?
• Welke rol kan de ouder hierin spelen?
• Wat is de opstelling van de leraar?
• Hoe wekken we motivatie op?
• Hoe ziet de schooldirectie zijn eigen rol?

Allemaal vragen die ik diverse keren heb zien terugkomen. 

Enkele onthutsende conclusies, die mij overigens niet verbazen, maar wel, vooral ook omdat de opstellingen allemaal door andere mensen werden gedaan, die elkaar niet kenden - de uitkomsten vele malen sterker maken en mijn beeld van het huidige onderwijs bevestigen:

• kinderen verstikken in het huidige onderwijs
• motivatie is eigenlijk in het geheel niet aanwezig
• je merkte dit aan o.a. in elkaar zakken, wegvluchten, of een houding van 'ik zoek het zelf wel uit, heb die school niet nodig'
• ook de ouder voelt zich machteloos (want denkt het kind niet te kunnen helpen)
• de ouder probeert, als (zelfbenoemde) vertegenwoordiger van het kind, de school ervan te overtuigen dat het kind niet blij wordt van school, dit heeft geen effect
• pas wanneer ouder en kind de energie voelen om er iets van te maken, komt er (weer) leven in het kind (de energie komt dus nooit vanuit de school)
• ook de leraar voelt zich machteloos, vooral omdat de belangstelling voor de leerling wordt afgeremd door de (gevoelde) noodzaak aan het systeem te voldoen
• de directie is zelfgenoegzaam en komt hoe dan ook niet in beweging, wat zich allemaal ook verder afspeelt
• de Inspectie staat heel ver weg en bemoeit zich de hele tijd nergens mee

Welke conclusie zou u trekken?

Is er dan nog genoeg reden om het huidige onderwijs zo voort te zetten als we het nu doen?
Het is bijna een retorische vraag toch?

Dan bedoel ik overigens niet zozeer de perikelen als werkdruk of lerarentekort, die zijn al erg genoeg.

Nee, ik bedoel essentiële factoren, waar een gevoel van heelheid in zit, zoals

• energie
• zin
• betekenis
• aansluiten bij de leefwereld van kinderen
• verlangen naar de toekomst
• zien en gezien worden
• geloof hebben in de eigen (ontwikkel)kracht van het kind

Of zijn die niet belangrijk? Niet als je de "eindafrekening" meeneemt: de cijferlijst, waar uiteindelijk alles op wordt doorgemeten.....

Een recent voorbeeld van zo'n opstelling.