"Ik moet niet meer..." 100x herhalen
- Get link
- X
- Other Apps
Schrijven zorgt ervoor dat mensen dieper over iets nadenken dan wanneer je iets gewoon uitspreekt. Wanneer je iets opschrijft, beklijft het beter dan wanneer je typt of het gewoon een keer zegt.
Dat is de onderliggende overtuiging van voor- en tegenstanders van een schrijfstraf. Voorstanders willen deze overtuiging inzetten als disciplinemaatregel om het gedrag en de overtuiging van kinderen bij te sturen, tegenstanders vinden net dat het het plezier van het schrijven wegneemt en sommigen vinden zelfs dat het schadelijk is (mentaal en fysiek) voor wie de straf krijgt.
In het boek "Writing as punishment in schools, courts & everyday life" (Spencer Schaffner) wordt gekeken naar de geschiedenis en de toepassing van schrijfstraffen. Wanneer het gaat over de toepassing in scholen, wordt er geen uitspraak gedaan over wel effectief of niet. Er wordt heel neutraal over geschreven, dat is heel fijn, want dan kun je zelf een oordeel vormen.
Bij schrijfstraffen kun je denken aan eenzelfde regel tig keer schrijven, maar ook een pedagogische schrijfstraf (met omschrijving van het gewenste gedrag), een reflectieverslag of bv. een excuusbrief.
Opvallend vond ik dat het al meer dan 150 jaar toegepast wordt, al 150 jaar onderwerp is van discussie en het toch gebruikt blijft worden.
De maatregel blijft (volgens de schrijver) gebruikt worden omdat de veronderstelling er is dat het in enige mate effectief is. Daar ben ik het wel mee eens. Er zijn leerlingen die het helemaal niks doet, maar er zijn er zeker net zoveel die wel twee keer nadenken een volgende keer. Toen ik 15 was, moest ik 10 blz vol schrijven (dat was de standaard straf) omdat ik een tomaatje gooide op het plein (ja, echt). Zou ik die sanctie zelf geven? No way! Was ik toen pissig? Reken maar! Heb ik er van geleerd! Wees maar zeker!
Wat vind ik dan?
Ik zou het met beleid inzetten. Reflectieverslagen, excuusbrief, dat moet echt kunnen. Herhaaldelijk hetzelfde stukje schrijven, moet ook kunnen, maar bij uitzondering. Ik zou dat bv. niet in het PO inzetten. Er zijn heel wat andere tools die ik eerst zou inzetten om gedrag bij te sturen. Als dat allemaal geen effect heeft, vind ik dat een schrijfstraf moet kunnen (nogmaals, met beleid)
Overigens benoemt het boek ook het "schrijven" van de naam van een leerling op het bord. Het wordt vergeleken met "public shaming". Iedereen ziet de naam van de leerling en ziet dat die iets fout heeft gedaan. Persoonlijk zou ik nóóit de naam van de leerling op bord zetten als klasmanagement-techniek. Sommige leerlingen geeft het net gewenste aandacht, anderen schamen zich echt (en schaamte is geen goede tool).
En natuurlijk kan deze post heel wat discussie opleveren, er zijn namelijk felle voor- en tegenstanders. Mijn tip: lees het boek en heb respect voor beide partijen, want er zit altijd een goed bedoelde overtuiging achter.
(afbeelding https://lnkd.in/eYvdpYvR)
Dat is de onderliggende overtuiging van voor- en tegenstanders van een schrijfstraf. Voorstanders willen deze overtuiging inzetten als disciplinemaatregel om het gedrag en de overtuiging van kinderen bij te sturen, tegenstanders vinden net dat het het plezier van het schrijven wegneemt en sommigen vinden zelfs dat het schadelijk is (mentaal en fysiek) voor wie de straf krijgt.
In het boek "Writing as punishment in schools, courts & everyday life" (Spencer Schaffner) wordt gekeken naar de geschiedenis en de toepassing van schrijfstraffen. Wanneer het gaat over de toepassing in scholen, wordt er geen uitspraak gedaan over wel effectief of niet. Er wordt heel neutraal over geschreven, dat is heel fijn, want dan kun je zelf een oordeel vormen.
Bij schrijfstraffen kun je denken aan eenzelfde regel tig keer schrijven, maar ook een pedagogische schrijfstraf (met omschrijving van het gewenste gedrag), een reflectieverslag of bv. een excuusbrief.
Opvallend vond ik dat het al meer dan 150 jaar toegepast wordt, al 150 jaar onderwerp is van discussie en het toch gebruikt blijft worden.
De maatregel blijft (volgens de schrijver) gebruikt worden omdat de veronderstelling er is dat het in enige mate effectief is. Daar ben ik het wel mee eens. Er zijn leerlingen die het helemaal niks doet, maar er zijn er zeker net zoveel die wel twee keer nadenken een volgende keer. Toen ik 15 was, moest ik 10 blz vol schrijven (dat was de standaard straf) omdat ik een tomaatje gooide op het plein (ja, echt). Zou ik die sanctie zelf geven? No way! Was ik toen pissig? Reken maar! Heb ik er van geleerd! Wees maar zeker!
Wat vind ik dan?
Ik zou het met beleid inzetten. Reflectieverslagen, excuusbrief, dat moet echt kunnen. Herhaaldelijk hetzelfde stukje schrijven, moet ook kunnen, maar bij uitzondering. Ik zou dat bv. niet in het PO inzetten. Er zijn heel wat andere tools die ik eerst zou inzetten om gedrag bij te sturen. Als dat allemaal geen effect heeft, vind ik dat een schrijfstraf moet kunnen (nogmaals, met beleid)
Overigens benoemt het boek ook het "schrijven" van de naam van een leerling op het bord. Het wordt vergeleken met "public shaming". Iedereen ziet de naam van de leerling en ziet dat die iets fout heeft gedaan. Persoonlijk zou ik nóóit de naam van de leerling op bord zetten als klasmanagement-techniek. Sommige leerlingen geeft het net gewenste aandacht, anderen schamen zich echt (en schaamte is geen goede tool).
En natuurlijk kan deze post heel wat discussie opleveren, er zijn namelijk felle voor- en tegenstanders. Mijn tip: lees het boek en heb respect voor beide partijen, want er zit altijd een goed bedoelde overtuiging achter.
(afbeelding https://lnkd.in/eYvdpYvR)
- Get link
- X
- Other Apps
Comments
Post a Comment