Klimaatverandering of paradigmaverandering?

Je hebt twee perspectieven om naar klimaatverandering te kijken: het rationeel-cartesiaanse ("Ik denk dus ik besta") en het perspectief van "het eeuwige, met de Aarde verbonden bewustzijn".

Het eerste perspectief is dominant in onze Westerse, 'wetenschappelijke' benadering. Ongeveer 4 eeuwen oud, al naar gelang waar in de geschiedenis je de oorsprong wilt plaatsen. Het ziet de Mens als verreweg het allerbelangrijkse wezen op de Aarde, die de boel naar eigen inzicht exploiteert, organiseert, gebruikt voor eigen gewin en de natuur als object dat je naar believen kunt "managen". Homo Economicus is het rolmodel, de mens (white male chauvinist) die uit eigenbelang en hebzucht zijn omgeving beheerst.

Het tweede perspectief is duizenden jaren ouder, vooral buiten de Westerse wereld tot wasdom gekomen

(maar ook erbinnen aanwezig, alleen zwaar onderdrukt (denk aan Gnosis)), en gebaseerd op innerlijke, mystieke bewustwording: alles is met elkaar verbonden, alles is één, wij mensen zijn onderdeel van de natuur, alles heeft een ziel etc. Zeg maar het Indianenbewustzijn.

Natuur als habitat of natuur als beheersingsobject.

Zo heb je ook twee verschillende manieren om naar zogenaamde klimaatverandering te kijken:

==> het klimaat verandert, en wel een desastreuze kant op. Vooral desastreus voor de mens (en de economie)! We moeten deze ontwikkeling stoppen en liefst omdraaien. We moeten daarbij rigoreus hele systemen durven omturnen.

==> deze tijd kenmerkt zich door grote veranderingen. Geen tijdperk van verandering maar een verandering van tijdperk. Er kondigt zich een nieuw tijdperk aan, dat al duizenden jaren geleden is aangekondigd. Overal in de oude geschriften is dit al beschreven. We moeten nu ons gedrag net even anders inrichten omdat de tijd dat vraagt.

Zie je ook dat de tweede benadering het eigenlijk niet heeft over 'klimaatverandering'?

Perspectief 1 is daar helemaal mee bezig. Klimaat in de zin van meetbare, wetenschappelijk onderbouwbare gegevens en trends. Het oorzaak-gevolgdenken is op zichzelf al een paradigma. CO2 ==> opwarming ==> ellende.

Het tweede perspectief heeft het eigenlijk helemaal niet daarover. Daar geldt veel meer:

we zitten in een tijdperk van verandering ==> de systemen storten in ==> de meer bewuste mensen maken zichzelf klaar voor de veranderingen die al gaande zijn

Uiteindelijk komen beide benaderingen wel degelijk bij elkaar: 

• we zitten in drastische veranderingen op alle levensterreinen
• we kunnen of moeten deze transformaties tegemoettreden en er actief mee bezig zijn
• aan het einde van deze chaotische en turbulente tijden hebben we een meer menselijke en minder systeemgerichte samenleving gecreëerd, in harmonie met de natuur

Beide perspectieven komen samen in dit "wereldwijde actieplan".

Nou! Mooi! Zou je zeggen. En dat is ook mooi. Handen uit de mouwen!

Ik wil echter benadrukken dat de oorspronkelijke verschillen van inzicht nog steeds bestaan en er onvoldoende besef is hoe verschillend ze zijn en hoezeer kansen om, ook op dat vlak, de andere visie te willen (of kunnen?) zien, niet worden gezien en dus niet benut.

Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat die initiële verschillen genegeerd kunnen worden. Vroeg of laat komen ze als duveltjes uit oude doosjes naar boven ploppen en verpesten ze de flow die zo nodig is voor de transformatie. Als je met andere agenda's, paradigma's, taalgebruik etc. aan dezelfde - ingewikkelde en veeleisende - operatie begint, en je hebt het daar niet over, dan zal je jezelf tegenkomen. En hard ook.

Leren luisteren naar de ander is zo enorm belangrijk! Laten we daarmee beginnen.