Hoe de bureaucratie thuiszitters creëert
In dee uitstekende blog vertelt een moeder haarfijn hoe de mechanismes werken die haar kinderen tot thuiszitter maken en houden.
Het schoolsysteem
Mijn kinderen zitten nu al meer dan twee jaar ‘thuis’. Ze hebben drie verschillende soorten scholen bezocht in hun leven. Niets paste. Ze worden ‘thuiszitters’ genoemd, “vastgelopen op school”, “uitgevallen”, “zorgbehoevend”. Zo zijn er nog meer termen die vooral moeten benadrukken hoe zij in de knel zitten en dringend hulp nodig hebben om terug in het normale systeem te gaan.
In de afgelopen twee jaar zijn er dan ook vooral veel gesprekken over hun, maar niet met hun gevoerd. De een na de professional wil, vanuit goede intenties, er zijn plasje over doen. Ze staan te popelen om er iets van te vinden. En samen weten ze helemaal wat er nodig is om ze weer naar school te laten gaan.
Ondertussen wist ik dit al vanaf dat zij net naar school gingen. De tekenen waren duidelijk, hun gedrag en behoefte ook. De leerkrachten die me erop wezen waren ook duidelijk. In de loop der jaren hebben testen, onderzoeken en enkele deskundigen, die vooral de behoeften van mijn kinderen centraal stelden, dit bevestigd.
Toch moet eerst weer uitgebreid door diverse anderen onderzocht worden wat hun onderwijsbehoefte is en wat er dan nodig is om ze te ondersteunen bij hun ontwikkeling. Een uitgebreid dyslexierapport is bijvoorbeeld ongeldig, omdat het niet volgens de juiste sporen is gegaan. Met als gevolg dat we weer twee jaar verder zijn en er weinig tot niets is gedaan vanuit deze instanties.
Mijn wegen om met hun ontwikkeling aan de slag te gaan mag wettelijk niet, dus wordt er systemisch vastgehouden aan een protocol, waarbij de daadwerkelijk ondersteuning die ik al 2 jaar vraag uitblijft. Want als het om bekostiging aankomt, dan wijzen de betrokken partijen graag naar elkaar.
Er is ook vrijwel niemand die aan mijn kinderen hoe gaat het met je en wat wil jij? Alsof ze bang zijn dat het antwoord misschien hun hele conclusie teniet zal doen. Want nee ze hebben geen zorg nodig, ze willen niet naar school en ja het gaat heel goed met ze. Ze hebben het zelf namelijk al helemaal uitgestippeld.
De eindconclusie is ondertussen toch veelal dat er geen passende school is, toch is men unaniem het met elkaar eens. Ze moeten naar school, want ieder kind wil dat én ieder kind heeft dat nodig. En als ze dan weer vastlopen, zal duidelijk worden wat hun onderwijsbehoefte is. En moeder, die moet ook accepteren dat sommige dingen er nu eenmaal bij horen.
De hele toonzetting, de aanpak, het vingerwijzen, het verwijzen, het doorverwijzen, het niet centraal stellen van het individuele kind, het hokjes denken, het niet buiten kaders kunnen en misschien zelfs wel willen bewegen, én de logge beslismachine zijn misschien nog erger dan de wet die de ontwikkeling van een kind koppelt aan het zitten in een klas.
Want waar de wet zich vooral verankert in dat ieder kind recht heeft op passend onderwijs, zo hangen uitvoerende en controlerende instanties van de leerplicht vooral aan de schoolplicht en kan een kind dus blijkbaar niet buiten het klaslokaal tot ontwikkeling komen. En terwijl vele landen het al totaal anders doen, blijven wij hier vastzitten in oude systemen.
Dat ons onderwijs en de schoolresultaten drastisch achteruit zijn gegaan lijkt voor deze partijen zelfs reden om nog meer erbovenop te gaan zitten. Waarbij het eigen straatje schoonvegen, het wegwerken van de stapel “thuiszitters” en de welbekende afschuiftechniek in combinatie met bezuinigingen binnen korte tijd zal tonen waar het hier echt mis gaat.
Althans ik hoop het, want zolang we op deze voet verder gaan over de hoofden van vele, zo niet alle, kinderen en voorbij gaan aan wat er werkelijk nodig is voor kinderen om tot ontwikkeling te kunnen komen en uit te kunnen groeien tot zelfverzekerde volwassenen, dan zal een steeds grotere groep kinderen daadwerkelijk crashen.
Het belang van het kind wordt op basis van de kernprincipes van het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind samengevat als:
"Veiligheid, stabiliteit met inachtneming van de continuïteit en de mening van het kind, waarbij de ontwikkeling van het kind centraal staat en het IVRK uitgangspunt is."
Laten we dus beginnen om als we het over het kind hebben, dit kind daadwerkelijk te horen. Want als we verwachten dat zij naar ons luisteren als wij ze iets willen leren, dan is het minste dat we kunnen doen luisteren als zij ons iets over zichzelf willen vertellen.
Liefs Eveline
Wil je mij steunen in mijn weg om dit te veranderen voor ieder kind?
Comments
Post a Comment