Lex blogt!

Vallen en opstaan Het lijkt spontaan, wild, hippie-achtig: een berg troep waarin kinderen naar hartenlust mogen spelen. Dat is schijn. Er zit planning, organisatie en wetenschap achter. Initiatiefnemer Van Rooijen promoveerde begin juli aan de Universiteit voor Humanistiek op ‘risicovol spelen’, zoals stoeien, spelen op hoogte, spelen met snelheid, spelen buiten het zicht. Hij heeft ook een bedrijf in methodieken voor ‘vrij spelen’, dat een deel van de spullen leverde, en hij trainde de ‘speelwerkers’. „Het zit ingebakken in het kind om uitdagingen te zoeken op de toppen van hun kunnen”, zegt hij. „Soms gaat het fout, dat weten kinderen. Vallen vinden ze niet erg, dan staan ze op en gaan ze weer verder. Maar een kind moet dat wel kunnen ervaren. Daar moeten wij voor zorgen.” Uit onderzoek blijkt dat risicovol spelen positief effect heeft op de gezondheid van kinderen, zowel fysiek als mentaal. „De huidige generatie groeit overbeschermd op”, zegt Zeina Bassa, expert ‘risicovol spelen’ b...

Colours of our heart    ·  Heb jij ook toen je klein was een knuffelbeer gehad, die jij knuffelde toen je boos of verdrietig was? Op het moment dat jij gepest werd, of je je even alleen en bang voelde, pakte je hoogstwaarschijnlijk jouw favoriete zachte konijn, panda of olifant erbij. Je knuffelde je dierenvriend net zo lang totdat je niet meer bang of verdrietig was. Maar wat als er nu op dat moment iemand was die met ons in verbinding ging? Die jou vroeg waarom je dat diertje zo graag wilde knuffelen? Die jou als kind op een speelse manier het inzicht gaf dat jij eigenlijk de knuffel bent, die jij zo graag wilt knuffelen? Dit is een belangrijke tip die ik altijd aan ouders meegeef. Je kan al op jonge leeftijd op een simpele, maar actieve manier aan de slag gaan om kinderen bewust te maken van wat ze voelen en welk verlangen er achter dit gevoel schuilt. Kinderen weten vaak niet eens waarom ze het doen. Je leert kinderen op deze manier al op hele jonge leeftijd om in ver...

Spijt Nog even, en dan is het nieuwe schooljaar in alle regio’s weer begonnen. Het roept bij mij altijd herinneringen op van tijden waarin ik dingen deed, die ik nu never nooit meer zou doen. Zo zie ik mij nog met buikpijn voor de badkamerdeur staan waarachter mijn kleine ventje zich verstopt had. De deur op slot, zo stil als een muis. En ik aan de andere kant. Wanhopig. Machteloos. Mijn kind moest naar school. Maar hoe ik hem daar ooit moest krijgen, dat wist ik niet. Dus haalde ik maar weer de schroevendraaier, opende de deur en trok mijn kind de badkamer uit. Gillend. Schoppend. Huilend. Maar wat moest, moest. Dus stopte ik hem in de auto, deed de deur op slot en vertrok. Als er één ding is waar ik nu nog spijt van heb, dan is het dat ik toen steeds heb doorgezet. Het heeft zoveel kapot gemaakt wat nauwelijks nog helen kan. Niet alleen bij mijn kleine mannetje, ook bij mij en de rest van mijn gezin. Inmiddels zijn we ruim tien jaar verder. Mijn kleine mannetje is een paar koppen gro...