Bagage
Verhaal van een basisschool docent:Dit is het begin van mijn 22e jaar als docent op de basisschool, groep 6, 7 en 8.Ik probeerde een nieuwe activiteit genaamd "De Bagage-activiteit". Ik vroeg de kinderen wat het betekende om bagage te hebben en de meesten zeiden dat het pijnlijke dingen waren die je met je meedraagt.Ik vroeg hen om op een stuk papier te schrijven wat hen dwarszat, wat zwaar op hun hart lag, wat hen pijn deed, enzovoort. Er mochten geen namen op het papier staan. Ze schreven ijverig hun verhaal, frommelden het papier op en gooiden het door de klas.Een voor een raapten ze een stuk papier op en lazen om de beurt hardop voor wat hun klasgenoot had geschreven. Nadat een leerling een papier had voorgelezen, vroeg ik of ze wilden delen wie dat had geschreven. Ik kan je vertellen dat ik nog niet eerder zo tot tranen geroerd was als door de dingen die deze kinderen openbaarden en met de klas deelden.Dingen als zelfmoord, ouders in de gevangenis, drugs in hun familie, in de steek gelaten worden door hun ouders, dood, kanker, het verliezen van huisdieren (iemand zei dat hun gerbil was gestorven omdat hij dik was, we moesten gniffelen) en ga zo maar door.Sommige kinderen die de papieren voorlazen huilden omdat wat ze lazen moeilijk was. Degene die zijn ballast deelde (als ze ervoor kozen om ons te vertellen dat zij het waren) huilde soms ook.Alle proppen papier werden in een plastic tas gestopt en bij de deur van het klaslokaal gehangen.Het was een emotioneel uitputtende dag, maar ik geloof stellig dat mijn kinderen iets minder zullen oordelen, iets meer zullen liefhebben en iets sneller zullen vergeven.Deze tas blijft nu bij mijn deur hangen om hen eraan te herinneren dat we allemaal overtollige bagage hebben.Toen ze vertrokken, vertelde ik hen dat ze niet alleen zijn, dat ze er mogen zijn en dat we er voor elkaar zullen zijn.Ik voel me vereerd om hun docent te zijn.Met dank aan: Karen Wunderlich Loewe en Kryssa Marie Bowman
Comments
Post a Comment