Voor elk probleem een verdienmodel

Sas BootSas Boot • 2e2eDirecteur bij Stichting BloemfleurDirecteur bij Stichting Bloemfleur2 w • 2 weken geleden • Zichtbaar voor iedereen op en buiten LinkedIn

The Point of no return is al lang bereikt
En er voorbij.
Want een hele generatie is inmiddels opgevoed met het idee dat het onderwijs van vandaag het enige juiste is. Het is echter nog maar een jaar of vijfendertig oud en ontstaan vanuit de politieke wens te kunnen dwingen en controleren. Daar is het liefdevolle bijzonder onderwijs van na de tweede wereldoorlog en de Lomschool aan geofferd.
Sindsdien kennen we in onze rijke samenleving verschijnselen als burn outs bij studenten, een toename van verwarde mensen op straat, 14 jarige moordenaars, pubers die drugs uit containers halen, dakloze jongeren, suïcidale kinderen en vooral heel veel thuiszitters.
Was heel Nederland nog verontwaardigd in 2012 vanwege een artikel in de krant over een paar duizend kinderen die niet naar school gaan, inmiddels kan het niemand nog een biet schelen hoewel een veelvoud aan kinderen verstoken zijn van onderwijs, volgens Balans en de leerplichtambtenaren 70.000.
Wat blijkbaar tot niemand doordringt, behalve de eigen parochie, is dat die 70.00 thuiszitters geen kinderen zijn die thuis braaf rekensommetjes zitten te maken en met de lego spelen om als ze achttien zijn in rook op te gaan.
Nee, de 70.000 kinderen die vandaag niet naar school gaan vertegenwoordigen een veel grotere groep van kinderen die het sinds de nieuwe wetten niet redden op school en gedwongen een beroep moeten doen op de geestelijk gezondheidszorg, therapieën, uitkeringen, die ongewild gezorgd hebben voor een industrie die niet meer weg te denken is. Een industrie die is ontstaan door de kapitale fout van de overheid eind vorige eeuw. We hebben inmiddels een hele generatie aan opgeleide mensen, u ook waarschijnlijk beste lezer, die hun brood verdienen met het passend maken van kinderen aan onderwijswetten.
De oplossing is heel simpel en veel goedkoper maar the point of no return is bereikt. We zijn gaan denken dat het normaal is om met z’n zevenen om een tafel te gaan zitten en te vergaderen over één kind. Dat het normaal is om een kind een jaar lang in een behandelcentrum op te nemen en daar 30.000 euro belastinggeld per maand voor te betalen, omdat het op school niet kan aarden.
Intussen schrijven mensen met droge ogen rapporten over de gevolgen van een paar weekjes thuiszitten door Corona. Hoe schadelijk dat is geweest voor de geestelijk gezondheid van kinderen en studenten die we wel vinden deugen.
Prachtige slimme kinderen worden diepongelukkig op scholen, in behandelingen gedwongen, buitengesloten van deelname en vernield voor de rest van hun leven.
De generatie die het wel redt gaat er de komende honderd jaar voor betalen.