Wat doen we onze kinderen aan?

Dr Naomi Fisher

  · 

Wat doen we onze jongeren toch vreemd aan in deze cultuur en tijd.

We laten ze enkele jaren dingen leren waar ze vaak geen interesse in hebben, die ze niet hebben gekozen en die ze in veel gevallen nooit meer gebruiken. We vertellen hen dat deze dingen van vitaal belang zijn.

Dan zetten we ze in rijen en laten ze schrijven over de dingen die ze zich kunnen herinneren voor een paar heftige uren. We vergelijken wat ze hebben opgeschreven met alle anderen van dezelfde leeftijd, en dan rangschikken we ze.

We laten ze een paar maanden wachten en dan vertellen we sommigen dat zij de successen zijn en anderen dat zij de mislukkingen zijn. We moedigen ze aan om hun eigenwaarde te hangen aan hoe ze presteerden. Kranten publiceren foto's van de verheugden, terwijl de teleurgestelde hun hoofd in schaamte verbergen.

We vertellen hen dat deze resultaten de rest van hun leven zullen bepalen – en dan zetten we systemen op die dit waar maken. We geven minder kansen voor wie niet geslaagd is. Degenen die het goed hebben gedaan, kunnen hun keuze maken, terwijl zij die dat niet deden, steeds opnieuw dezelfde testen afleggen, gewoon om het naar huis te hameren.

Wij zorgen ervoor dat jongeren het grootste deel van hun puberteit besteden aan examens en onder druk. Elke zomer zitten ze in rijen en proberen ze zich te herinneren. Elk jaar krijgen ze te horen dat hun hele toekomst hierop rust.

Velen van hen geven onvermijdelijk toe onder de druk. Ze worden angstig en depressief. Ze vertoonden tekenen van burn-out op hun 16e. Ze verliezen hun vonk en doen gewoon de bewegingen. Sommigen trekken zich helemaal terug.

Dan pathologiseren we ze, zeggen dat ze een psychische behandeling nodig hebben of veerkrachtiger moeten worden. We sturen ze voor therapie of geven ze medicijnen. Wij zeggen dat zij het probleem zijn, terwijl het systeem ongewijzigd doorgaat.

Wat als we in plaats daarvan stoppen om na te denken over wat we onze jongeren aandoen?

Volwassenheid is een tijd van kansen en kwetsbaarheid. Het is een eenmalige levensfase. Wat als we ons afvragen, moeten onze jongeren echt deze jaren doorbrengen op een transportband met examens met hoge inzet?

Stel je voor dat we onszelf toe stonden om verder te kijken dan deze tijd en plaats, en om te zien hoe vreemd dit echt is. Wat zouden we dan doen?