Verzuim als (on)geoorloofde term

 Een interessante onderwijsglog van Frederik Bullens.

Frederik BullensFrederik Bullens • 1e • 1ebouwt mee aan een pedagogisch ecosysteem voor schoolmissersbouwt mee aan een pedagogisch ecosysteem voor schoolmissers3 u • 3 uur geleden

KIJKWIJZER SCHOOLAANWEZIGHEID

Hoe we kijken naar kinderen die niet naar school gaan doet ertoe. En woorden richten onze blikken en zetten ons aan tot handelen.

Als we praten over kinderen die thuiszitten, dan zien we enkel dat wat er niet is. Namelijk een leegte op school. En we speculeren dat deze kinderen dan wel thuis moeten zitten. Ziek, zwak en misselijk op de bank, een smartphone of ipad in de hand. Of vastgebonden door een mishandelende ouder. Deze blik blijft hangen in het negatieve (letterlijk: dat wat er niet is), maar slaagt er niet in het positieve (letterlijk: dat wat er is) te zien. Namelijk een kind dat op andere manieren en andere plekken dan school leert.

Als we praten over kinderen die school weigeren, verzuimen of spijbelen, dan zien we een kind als drager van opstandig, antisociaal of ziekelijk gedrag. En we voelen onszelf verplicht om hulp op te dringen, grenzen te stellen en desnoods te straffen. Deze blik stuurt ons naar de wetten waar verzuim gesplitst wordt in geoorloofd en ongeoorloofd. Naar een domein waar mensen beter moeten worden en daar desnoods toe gedwongen moeten worden.

Als we praten over kinderen die uitvallen op school, dan zien we een maatschappelijke val. Een beweging die leidt tot pijn, verdriet, boosheid en schaamte. En we voelen ons aangesproken door de gezichten van kinderen die deze emoties uitdrukken. Deze blik zet ons aan om het lijden te zien, de ander te ontmoeten en te helpen (het lijden te verlichten of draaglijk te maken). Zonder een snelle of 'makkelijke' oplossing op te dringen.

Als we praten over kinderen die school missen, dan zien we kinderen die verlangen naar dat wat er niet is, namelijk een school die bij hen past. Deze blik laat ons een falend onderwijssysteem zien (missers die school begaat) én een kind dat een verlangen heeft om te leren. Het laat ons toe om samen te werken aan een betere systeemwereld én om het kind te zien als een persoon die vanuit een positief verlangen mee kan praten en mee kan beslissen. Niet als een slachtoffer, maar als een volwaardig mens.

Niet toevallig heb ik het woord 'schoolmissers' geleerd van de jongeren zelf. Waardoor ik in mijn reflectie en handelen een stap verder kon komen.

En waardoor ik ook steeds nieuwsgierig blijf naar de woorden en beelden die anderen verkiezen en gebruiken.

Welke woorden gebruiken jullie? En waarom?