Hij was 8 en wilde niet meer leven

Dag Allen,

Graag deel ik met jullie een succesverhaal wat wellicht wat hoop kan bieden. Onze zoon 10 jaar gaat na 2,5 jaar thuiszitten weer 5 dagen naar school.

We hebben flink wat meegemaakt en helaas was reguliere hulpverlening voor ons niet helpend. Graag deel ik wat dingen die voor ons wel helpend waren en wellicht kunnen jullie er iets uit halen wat jullie kan helpen.

Onze zoon had een flink schooltrauma opgelopen in de kleuterklas mede doordat een meester hem meerdere keren fysiek pijn had gedaan. Naast dat die meester ook vanuit emoties boos werd.

Een schoolwissel naar een andere school hielp, maar in groep 4 kreeg hij opnieuw te maken met flinke faalangst i.c.m. boosheid. Wanneer een leerkracht een iets strengere stem had. Hij kon zo boos worden. Boos op zichzelf op de ander.

Hij ging al gauw steeds minder naar school en uiteindelijk zat hij thuis. Zijn trauma was zo opgelopen dat hij zelfs bij stress de controle over zijn onder lichaam verloor. Hij zakte gewoon door z'n benen en kon niet meer lopen. Diep diep verdrietig, dagelijks sprak hij uit niet meer te willen leven. 8 jaar was hij.

Een behandeling bij de kinderpsychiatrie in een groepje van 5 kinderen met 3 begeleiders in een klinische setting i.c.m. medicatie maakte het alleen maar erger. Hij werd een dood vogeltje en zijn boosheid werd alleen maar erger.

En wij als ouders werden nog onzekerder gemaakt. Het lag aan ons, wij gaven geen grenzen. Het leek of we een kind hadden die zelfs door de beste professionals niet geholpen kon worden.

We zijn er gauw gestopt

Via een paardencoaching bijscholing over trauma kwam ik erachter dat ons kind alle tekenen vertoonde van trauma. En dat het beste wat je kunt doen, is ze terug te brengen naar zichzelf in de natuur.

Ik besloot een buitenklas op te zetten zodat hij kinderen had om mee te spelen en zelf met mijn achtergrond als paardencoach wat voor hem en andere te kunnen betekenen. Want thuis, buiten en tussen de dieren was hij de liefheid zelve. Weinig prikkels, voeten op de aarde, voelen, bewegen en ontspannen.

Daarnaast gaf ik hem ook thuisonderwijs d.m.v. spelletjes in de natuur en in beweging.

Wat was dat fijn en wat werkte dat goed. Tegelijkertijd ging ik op zoek naar alternatieve manieren.

Roos Kappel gaf hem en mij energie en benadrukte dat school op dit moment echt geen optie voor hem was. Alles met "moeten" kon hij toen niet aan.

Monique van de Ven (mesoloog) heeft hem getest op voeding. Wat bleek zijn lever had echt tekorten, in je lever sla je boosheid op. Magnesium en visolie had hij echt als supplement nodig. Ook pasten we zijn voeding aan. Hij hield al niet van brood en bleek niet tegen tarwe te kunnen. Vooral eiwitten had/heeft hij nodig.

Ik ging naar Danielle Willemsen. En via een healing heb ik mijn doodgeboren zoon nog meer erkend die ik met 20 weken zwangerschap heb verloren. Ik werd direct zwanger na ons doodgeboren kindje. Opgroeien in een baarmoeder van rouw doet ook wat met je.

Terwijl het stapje voor stapje wat beter ging konden we openstaan voor thuiszittersplekken. Hij mocht uiteindelijk starten bij Welzien in Elst. Een plek voor hoogbegaafde en creatief begaafde kinderen. Vooral in het tweede herkende we hem. Het begin was pittig. Onze zoon had 0 vertrouwen in andere begeleiders. Hij kon zo boos worden als het lastig werd. Gelukkig gaven zij hem iedere dag een nieuwe kans en langzaam aan konden ze verbinding met hem maken. Ook bij MaakLab in Arnhem groeide hij. Hij bouwde daar gave dingen zoals een Kippenhok die nu thuis ook gebruikt wordt. En ook daar kreeg hij langzaamaan weer vertrouwen in de mens.

Ik kwam met Sander Delsing in contact. Hij heeft op energetisch niveau met onze zoon aan zijn trauma's gewerkt. Op afstand. We merkten toen ontzettend veel verschil. Hij werd echt rustiger, kwam meer in zijn lijf en herstelde veel sneller als het even moeilijk was.

Na zijn behandelingen kregen we weer hoop dat schoolgang op een dag mogelijk zou kunnen zijn.

Zelf merkte ik dat ik ook nog meer met mezelf aan de slag mocht. Heel vaak kunnen kinderen iets van ouders dragen. Als ouders dit zelf oplossen, dan hoeven de kinderen dat niet meer te doen.

In het geval van ons. Ik word niet snel boos, kan het goed vermijden, uit de weg gaan, of me aanpassen. Zoonlief werd juist heel boos en zegt alles wat hij voelt en in hem opkomt. Het bleek ook een soort spiegel te zijn.

Ik ben naar een retraite van Vilna van Betten gegaan. Ze heeft ook een boek geschreven " Heel".

Die retraite was echt fantastisch. Ik loste een heleboel trauma's op. En voelde me zo veel energieker en lichter. Ik dacht niet zoveel issues te hebben, maar ik bleek echt wel wat blokkades/trauma's te hebben ondanks mijn fijne jeugd.

Ik merkte ook hier aan mijn zoon en gezin dat het iedereen goed deed dat ik dit had gedaan. Ook manlief en mijn moeder gingen aan de slag met zichzelf via Floor Hilhorst (teacher van Vilna) Alles hielp. De extreme faalangst & perfectionisme kwam echt van oma af. Bizar hoe dingen in familiesystemem doorwerken. Na die retraite ben ik doorgegaan met meditaties, luisteren naar podcasts van Vilna. En besloot ik goed voor mezelf te zorgen. Klankreizen bij Danielle Willemsen en een vrouwencirkel helpen mij daarbij.

Onze zoon kwam zoveel beter in zijn vel te zitten dat we serieus op zoek gingen naar een passende school. We hebben wat strijd moeten leveren om de nieuwe school te overtuigen dat hij niet meer het kind is op die beschreven papieren. Gelukkig konden de begeleiders van Welzien en MaakLab dat ook bevestigen. Dat heftige boze gedrag was er zelden. Er was veel meer contact en verbinding mogelijk.

Hij wilde zelf ook weer naar school.

Een school wilde het proberen, het gave en fijne was dat Welzien begeleiders op de achtergrond aanwezig konden zijn op school. Onze zoon wilde geen begeleiders in de klas, hij wilde niet opvallen. Ze waren in school en zo stapje voor stapje kon hij vertrouwen vinden in zichzelf en kon school ook verbinding met hem maken. Er groeide een lijntje tussen zijn meester en hem.

En in 4 maanden tijd is hij van 4 uur per week naar 5 volle dagen gegaan.

In die tijd nam hij afscheid van MaakLab, Welzien en de buitenklas.

Niet makkelijk, want wat had hij het daar uiteindelijk fijn gehad.

Gaat het altijd goed...nee, niet altijd. Onze zoon is en blijft een creatief begaafd kind. Zeer sensitief en authentiek. Alles beleeft hij intens. We moeten altijd zorg dragen voor balans. Hij heeft weer wat vertrouwen terug in zichzelf en school. Heeft weer succeservaringen en gaat over het algemeen goed naar school en komt goed thuis. Hij weet wat hem wel en niet helpt

Het is een jongen die energie krijgt van bewegen,in de natuur zijn en van dieren. Naast dat hij heel graag speelt met andere kinderen.

Na schooltijd maken we hier dan ook ruimte voor.

En je gelooft het of niet, hij zei vorige week.

Mama ik wil later meester worden. Gymmeester

En ja ik denk dat hij dat fantastisch zou kunnen. Hij weet als geen ander wat kinderen nodig hebben.

Lieve mensen, houd hoop!

Wij hebben die ook echt wel eens verloren. Blijf zoeken naar passende hulp, die is voor iedereen anders.

Liefdevolle feestdagen gewenst! Dikke knuffel voor ieder die het kan gebruiken.