Zo boos was ze!
- Get link
- X
- Other Apps
KERSTBOOS!
Zo verschrikkelijk boos was ze.
Hoe boos kan je zijn als je 12 bent?
Ver.
Schrik.
Ke.
Lijk.
Ze was boos, verschrikkelijk boos, omdat haar moeder haar in de steek had gelaten, iets wat haar vader geestelijk al veel langer geleden had gedaan.
Nu mama. En die was dood. Gewoon doodgegaan aan die rotkanker door roken. Ook daar was ze verschrikkelijk boos op, op die rotziekte.
Haar buurvrouw had haar naar onze leerwerkplaats gebracht in hashtag#DeKruittoren omdat er iets moest gebeuren. School liet haar teveel zwemmen in veel te diep, koud en kolkend water. En ze knutselde altijd graag. Met mama.
Maar hier haatte ze alles: de gereedschappen, de machines, de Meesters, de andere stuiterballen, de gezellige lunches.. op alles en iedereen was ze boos. Ver. Schrik. Ke. Lijk. BOOS!
Een deskundige stelde een 'traject' voor. Met nog meer deskundigen: Traumaspecialisten, professionals, breincoaches, spiritueel coaches, healers, enzovoort.
'Nee', zei ik, 'dat gaat niet gebeuren. Laat haar maar even een tijdje boos zijn.'
De derde dag dat ze weer kwam, was ze nog steeds boos, maar... ze was er.
Boos zat ze in een hoekje, iedereen liet haar rustig boos zijn.
Ik vroeg een stagiaire thee te zetten, voor zichzelf, het boze meisje én ik. En ik adviseerde de hashtag#SocialWork studente van HAN University of Applied Sciences goed te luisteren, te kijken en de boekenlesjes van de Hogeschool even te vergeten.
Ik ging naast het boze meisje zitten en we keken door de grote ramen naar de grote bomen.
'Mooi, hè, die ouwe dikke boom. Staat er al 150 jaar. Hebben honden tegen gepiest, Duitse en Canadese soldaten kogels in geschoten, droge hete zomers overleefd.. en toch staat ie vrolijk te bloeien'.
-'Ik vind bomen mooi. Houtbewerking óók..'
Het boze meisje sprak.
Ik ook:
'-Kan je hier allemaal doen, hè, bomen zagen en houtbewerken. Zou mama dat niet geweldig vinden?'
-'...'
-'Wat zou je het liefste willen?'
-'Dat mama trots op mij is om wat ik kan..'
-'Zullen we mama dan megatrots op je gaan maken?'
En het Boze Meisje lachte.
Nu, 9 jaar later heeft ze op de voorpagina van onderwijsvakbladen gestaan.
Maar ook op een paal om aandacht te vragen voor MIND Us issues en heeft ze aan tafel gezeten bij Staatssecretaris Maarten van Ooijen .
Maar voor mij het mooiste is, dat ze nu een topmeubelmaker is, als hovenier ook goed de weg weet en bij mij talloze jongeren heeft gecoached om weerbaar, moedig en vooral geen slachtoffer van omstandigheden te blijven.
En.. er is een trotse moeder. Ergens.
Zo verschrikkelijk boos was ze.
Hoe boos kan je zijn als je 12 bent?
Ver.
Schrik.
Ke.
Lijk.
Ze was boos, verschrikkelijk boos, omdat haar moeder haar in de steek had gelaten, iets wat haar vader geestelijk al veel langer geleden had gedaan.
Nu mama. En die was dood. Gewoon doodgegaan aan die rotkanker door roken. Ook daar was ze verschrikkelijk boos op, op die rotziekte.
Haar buurvrouw had haar naar onze leerwerkplaats gebracht in hashtag#DeKruittoren omdat er iets moest gebeuren. School liet haar teveel zwemmen in veel te diep, koud en kolkend water. En ze knutselde altijd graag. Met mama.
Maar hier haatte ze alles: de gereedschappen, de machines, de Meesters, de andere stuiterballen, de gezellige lunches.. op alles en iedereen was ze boos. Ver. Schrik. Ke. Lijk. BOOS!
Een deskundige stelde een 'traject' voor. Met nog meer deskundigen: Traumaspecialisten, professionals, breincoaches, spiritueel coaches, healers, enzovoort.
'Nee', zei ik, 'dat gaat niet gebeuren. Laat haar maar even een tijdje boos zijn.'
De derde dag dat ze weer kwam, was ze nog steeds boos, maar... ze was er.
Boos zat ze in een hoekje, iedereen liet haar rustig boos zijn.
Ik vroeg een stagiaire thee te zetten, voor zichzelf, het boze meisje én ik. En ik adviseerde de hashtag#SocialWork studente van HAN University of Applied Sciences goed te luisteren, te kijken en de boekenlesjes van de Hogeschool even te vergeten.
Ik ging naast het boze meisje zitten en we keken door de grote ramen naar de grote bomen.
'Mooi, hè, die ouwe dikke boom. Staat er al 150 jaar. Hebben honden tegen gepiest, Duitse en Canadese soldaten kogels in geschoten, droge hete zomers overleefd.. en toch staat ie vrolijk te bloeien'.
-'Ik vind bomen mooi. Houtbewerking óók..'
Het boze meisje sprak.
Ik ook:
'-Kan je hier allemaal doen, hè, bomen zagen en houtbewerken. Zou mama dat niet geweldig vinden?'
-'...'
-'Wat zou je het liefste willen?'
-'Dat mama trots op mij is om wat ik kan..'
-'Zullen we mama dan megatrots op je gaan maken?'
En het Boze Meisje lachte.
Nu, 9 jaar later heeft ze op de voorpagina van onderwijsvakbladen gestaan.
Maar ook op een paal om aandacht te vragen voor MIND Us issues en heeft ze aan tafel gezeten bij Staatssecretaris Maarten van Ooijen .
Maar voor mij het mooiste is, dat ze nu een topmeubelmaker is, als hovenier ook goed de weg weet en bij mij talloze jongeren heeft gecoached om weerbaar, moedig en vooral geen slachtoffer van omstandigheden te blijven.
En.. er is een trotse moeder. Ergens.
- Get link
- X
- Other Apps
Comments
Post a Comment