Girfec - de overheid komt achter jouw voordeur
Ik doe het, jij ook?
Ouders van Nederland, gefeliciteerd! Jullie zijn officieel verdacht. Niet omdat je iets fout hebt gedaan, nee, dat zou te logisch zijn. Maar omdat de risico-taxaties – die moderne heksenjachten met formulieren – als een sleepnet door onderwijs, gezondheidszorg en sportverenigingen worden gesleept. Privacy? Dat is voor mensen zonder kinderen, blijkbaar. Want jij, brave ouder, wordt geprofileerd alsof je een misdaadserie bent die nog niet is uitgezonden.
Het idee is simpel: we gooien wat vage criteria in een algoritme – ‘heeft een stressvolle baan’, ‘woont in een buurt met te veel stoeptegels’ – en voilà, je bent een risico. De juf noteert dat je kind een keer zonder lunchbox kwam, de huisarts meldt dat je te vaak hoest, en de voetbaltrainer vindt je ‘te stil’ langs de lijn. Voor je het weet, staat er een jeugdbeschermer op de stoep met een map vol aannames en een blik die zegt: “Bewijs maar dat je géén slechte ouder bent.” Bewijs? Dat is jouw probleem, niet hun zorg.
En laten we het even hebben over dat verdragsrechtelijke recht op respect voor je privéleven, je gezin, je huis, je brievenbus. Dat klinkt prachtig, toch? Artikel 8 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, een pareltje van beschaving. Maar in de praktijk? Een lachertje. Want terwijl jij denkt dat je recht hebt op een leven zonder gluurders, denkt de overheid: “Ik doe het, jij ook?” En hup, daar gaat je dossier, gedeeld met instanties die je naam niet eens correct spellen.
Het sarcasme zit ‘m in de details. Die risico-taxaties zijn zo breed dat je net zo goed iedereen kunt aanwijzen. Te veel suiker in de broodtrommel? Risico. Te weinig biologische quinoa? Risico. Je kind huilt te hard of juist te zacht? Dubbel risico. Het is een loterij waarbij je altijd verliest, en de prijs is een valse beschuldiging. Want jeugdbeschermers, die arme zielen, moeten toch wat te doen hebben. Als ze geen probleem vinden, máken ze er een. “Mevrouw, u lijkt te zorgzaam, dat is verdacht.”
Dus, ouders, wen er maar aan. Je bent geen mens meer, je bent een datapunt. Een wandelende rode vlag in een systeem dat privacy ziet als een luxe die je niet verdient. En het motto? “Ik doe het, jij ook?” Precies. Zij profileren, jij mag de scherven oprapen. Misschien moeten we massaal terugvechten: allemaal een perfect kind opvoeden, met een perfect dossier. Of nee, wacht, dan ben je weer verdacht van perfectionisme. Risico!
Misschien is de echte oplossing stoppen met meedoen aan deze poppenkast. Maar ja, probeer dat maar eens, met een sleepnet dat sneller groeit dan je kunt rennen. Welkom in 2025, waar je gezin niet van jou is, maar van de statistiek. Proost!
Comments
Post a Comment