Liever echt alleen, dan nep samen
Ik hoor er niet bij
Hoi pap, hoi mam,
Ze zeggen dat ik deel ben van de klas.
Dat we samen een groep zijn.
Dat we samen een groep zijn.
Maar als dat waar is, waarom voelt het dan alsof het niet zo is?
Ze praten.
Over dingen die me niks kunnen schelen.
Over spelletjes die ik nooit speel, filmpjes die ik nooit kijk, grapjes die ik
Over dingen die me niks kunnen schelen.
Over spelletjes die ik nooit speel, filmpjes die ik nooit kijk, grapjes die ik
stom vind en saai.
Ik lach soms maar mee. Niet omdat ik het leuk vind, maar omdat het zo hoort.
Soms probeer ik iets te zeggen.
Iets dat ík interessant vind.
Iets over het boek dat ik las, de gedachte die in mijn hoofd tevoorschijn kwam, de vraag die me al de hele ochtend bezighoudt.
Ze kijken me aan, alsof ze er geen donder van begrijpen en gaan verder waar ze mee bezig waren.
Iets dat ík interessant vind.
Iets over het boek dat ik las, de gedachte die in mijn hoofd tevoorschijn kwam, de vraag die me al de hele ochtend bezighoudt.
Ze kijken me aan, alsof ze er geen donder van begrijpen en gaan verder waar ze mee bezig waren.
Oke.
Ik snap het al.
Ik snap het al.
Misschien is dit gewoon hoe het werkt.
Misschien moet je net genoeg lijken op de rest om mee te mogen doen.
Misschien moet je niet te veel afwijken, niet te moeilijk denken, niet te anders voelen.
Misschien moet je niet te veel afwijken, niet te moeilijk denken, niet te anders voelen.
Misschien moet je vooral niet te veel jezelf zijn.
Maar wat nou als ik daar gewoon geen zin in heb?
Misschien wil ik niet eens meer bij hen horen.
Misschien is ‘erbij horen’ gewoon een ander woord voor ‘het kwijtraken van jezelf?’
Misschien is het prima om anders te zijn, als ‘normaal’ betekent dat ik niet meer mijzelf mag zijn.
Ik weet het nog niet.
Maar ik weet wel dat ik niet ga doen alsof.
Ik ben liever echt alleen, dan nep samen.
Groetjes,
Jouw kind
Comments
Post a Comment