Dit kind eet te veel friet!
Tunnelvisie in Jeugdzorg: een déjà vu van het Toeslagenschandaal
Jeugdzorg en humor in één column stoppen is als een clown inhuren voor een begrafenis: het voelt wat ongemakkelijk, maar soms is lachen het enige dat overblijft. Want laten we eerlijk zijn, de tunnelvisie van Jeugdzorg is een tragikomisch toneelstuk dat we al eerder hebben gezien – met een hoofdrol voor niemand minder dan de Belastingdienst in het Toeslagenschandaal.
Stel je voor: Jeugdzorg krijgt een melding. “Mevrouw Pietersen laat haar kind te vaak friet eten.” Alarmbellen! Voor je het weet, staat er een dossier zo dik als een telefoonboek (voor de jongeren: dat is een prehistorisch Google) vol aannames: te veel friet = verwaarlozing = uithuisplaatsing. Bewijs? Ach, dat zoeken we later wel. Het systeem heeft gesproken, en het systeem heeft altijd gelijk. Klinkt bekend? Dat komt omdat de Belastingdienst precies zo te werk ging. “Mevrouw Jansen heeft een formulier verkeerd ingevuld. Fraude! Terugvorderen die kinderopvangtoeslag!” Gevolg: tienduizenden gezinnen in de financiële afgrond.
Die tunnelvisie is geen bug, het is een feature. Beide systemen beginnen met goede intenties – kinderen beschermen, fraude aanpakken – maar eindigen als een bureaucratie die zichzelf in de staart bijt. Jeugdzorgmedewerkers en ambtenaren lijken soms te denken: “Als ik maar hard genoeg in mijn eigen waarheid geloof, wordt het vanzelf echt.” Ondertussen zitten ouders klem tussen formulieren, rapporten en een overheid die sneller “schuldig” roept dan een overijverige scheidsrechter “buitenspel”.
Het grappige – nou ja, grappig als in “ik lach anders ga ik huilen” – is dat beide schandalen draaien om hetzelfde: een overheid die burgers ziet als verdachten in plaats van mensen. Bij het Toeslagenschandaal waren het algoritmes die families kapotmaakten, bij Jeugdzorg zijn het onderbuikgevoelens van een overbelaste medewerker en risicotaxatielijstjes. “Ik vóél gewoon dat hier iets mis is.” Bewijs? Ach, dat is voor amateurs.
En dan de oplossing: rapporten, commissies, excuses van bewindslieden met een gezicht als een natte dweil. “Dit mag nooit meer gebeuren,” klinkt het. Tot het volgende dossier. Misschien moeten we Jeugdzorg en de Belastingdienst fuseren tot één superinstantie: de Ministerie van Wantrouwen. Slogan: “Wij zien wat jij niet ziet, vooral als het er niet is.”
Toch, laten we niet te cynisch worden. Er zijn lichtpuntjes. Ouders vechten terug, journalisten graven, en langzaam komt er inzicht. Maar tot die tunnelvisie echt wordt doorbroken, blijf ik maar lachen. Want als je friet-etende kind wordt afgepakt door een ambtenaar met een checklist, is humor het enige dat je nog hebt.
Comments
Post a Comment