Een trauma én een schuldgevoel daarover

Ik heb me heel lang afgevraagd waarom ik toch steeds dat unheimische gevoel had dat ik onveilig was opgegroeid. Mag ik dat gevoel wel hebben? Ik werd immers niet geslagen, niet mishandeld, kreeg elke dag een kusje bij het slapengaan. Mijn ouders hielden oprecht van mij en mijn broertjes. Toch bleef dat gevoel maar knagen. Op de duur kwam ik erachter dat er wel degelijk sprake was van verwaarlozing. Uiteraard kwam dat doordat mijn ouders zelf ook verwaarloosd waren. Dat gaven ze door - met de beste bedoelingen.

Liefde uiten is blijkbaar niet eenvoudig als je niet weeet hoe je dat doet.

Wat heb ik me uitgeput in het vinden van excuses om mijn ouders maar van schuld vrij te pleiten. Ook een vorm van parenticifatie... achteraf. Zo drukte ik ongemerkt mijn eigen trauma ook nog weg - en dat creëerde alweer een trauma erbij.

Twee trauma's voor de prijs van 1. Bizar hè? Lijkt de Jumbo wel.

Maar wat er feitelijk met je is gebeurd, is nog niet hetzelfde als een eventueel motief of intentie achter dat gedrag. Kan je over 'schuld' spreken? Opzet? Nee. Ze deden het niet met opzet of uit kwade wil... ze wisten niet beter. Niet het verwijt naar mijn ouders helpt mijn heling, wel het naar binnengaan en daar de wonden in de ogen kijken. Heling vindt in jezelf plaats.

En die andere persoon heeft daar, gek genoeg, weinig tot niets mee te maken.