Het was hem te confronterend geworden.
Daar ging jongste zoon (toen 9 jaar) heen met het boek 'Kind van de Nieuwe Tijd' onder z'n arm. Ik liep met hem mee.
'Ik hoop dat de meester geïnspireerd raakt om het tweede boek ook te lezen', had hij eerder in de ochtend tijdens het ontbijt laten weten.
Ik grinnikte om zijn woordkeuze. Hij had het boek zelf niet gelezen maar wist het desondanks goed te promoten. 
Eenmaal op het schoolplein gaf hij het boek aan zijn leerkracht. Ik negeerde de absurde coronamaatregel en stapte over de geverfde doorgetrokken blauwe lijn op de stoep heen en ging bij ze staan. We raakten in een boeiend gesprek. Over mijn hooggevoelige oudste zoon en over het onderwijssysteem. Hij liet weten dat de meeste kinderen niet in dat systeem passen. Mijn oudste zoon is daar een goed voorbeeld van en ik gaf aan dat het vooral in het tweede boek naar voren komt. Ook dat er veel meer kinderen zijn waarvoor het schoolsysteem niet passend is. Ik noemde een paar voorbeelden, waaronder mijn dochter met dyslectie en de jongste zoon die de aangeboden lesstof als weinig uitdagend ervaart.
En toen zei hij iets waar ik toch wel van opkeek. Namelijk dat je als leerkracht niet te veel energie in het individuele kind mag steken. Ten eerste omdat daar gewoonweg geen tijd voor is en ten tweede omdat het niet volgens 'het systeem' is. Kinderen dienen als 'gemiddeld' te worden behandeld, zo liet hij weten. Ik was flabbergasted het zo openhartig van hem te horen. Maar het was ook een bevestiging van wat ik zelf al wist. Juist door de ervaringen met mijn eigen kinderen.
Ook hem paste het onderwijssysteem zoals die tegenwoordig is niet, gaf hij aan. Deze leerkracht deed het totaal anders en op zijn eigen-wijze. Alle kinderen liepen met hem weg. Hij was een leerkracht naar mijn hart.
De schoolbel ging. Het gesprek werd jammer genoeg afgebroken. Ik wenste hem veel leesplezier toe en dacht terug aan de woorden van mijn zoon die ochtend.
Die middag sprak ik een buurvrouw. Ook zij werkte in het onderwijs. We raakten in een soortgelijk gesprek. Ik vertelde haar over wat de leerkracht van mijn zoon die ochtend had verteld. Ze beaamde. Ook zij liet weten dat kinderen 'gemiddeld' onderwijs krijgen en mijn boek 'Kind van de Nieuwe Tijd' te willen lezen. 
Inmiddels zijn we vier jaar verder. Die leerkracht van mijn zoon was aan het eind van dat schooljaar vertrokken. Daarna hebben we hem niet weer gezien. Omdat hij niet in het huidige onderwijssysteem paste, koos hij er voor om in een flexpool te werken, waarbij hij op verschillende scholen werd ingezet. Daar waar er tekorten waren.
Het tweede boek heeft hij nooit bij mij besteld. Op mijn vraag wat hij van het eerste boek vond, liet hij weten het tot de helft te hebben gelezen. Hij had het te confronterend gevonden in hoe hij zichzelf als kind niet gezien en gehoord had gevoeld. Oude pijnen waren getriggerd, zo werd me duidelijk.
Kinderen maar ook steeds meer leerkrachten spiegelen een systeem dat niet (meer) werkt. Dat het op veel fronten zelfs faalt. Ik ken genoeg voorbeelden uit eerste hand. Naast ouders van schoolgaande kinderen, ontvang ik steeds meer aanvragen van leerkrachten die vastlopen in het onderwijs. Het is een kwestie van tijd dat het huidige systeem gaat klappen.
Heb een fijne dag.
In allesomvattende licht en liefde. 
Comments
Post a Comment