Niet bang zijn om erbuiten te vallen
Ik deed het. Niet omdat ik dat leuk vond, of uit opstandigheid. Maar omdat het niet anders kon. Omdat ik voelde dat er iets niet klopte. Omdat mijn lijf, mijn intuïtie, mijn ervaring, mijn kennis, alles in mij zei: dit deugt niet.
En ik was niet alleen. Er waren meer mensen die dwars door de angst heen keken. Die zelf gingen zoeken. Niet in de krantenkoppen of praatprogramma’s, maar in wetenschappelijke literatuur, in onafhankelijke analyses, in medische bijsluiters, in de biologie van het lichaam. Vaak zijn dat mensen met een lange geschiedenis van vragen stellen. Mensen die ooit ziek werden, vastliepen, beschadigd raakten in het systeem, en daardoor leerden dat je soms buiten de gebaande paden moet zoeken om beter te worden. Mensen die niet meer klakkeloos geloven wat van bovenaf komt. Omdat ze weten wat het kost als je dat wél doet.
Dat heeft niks met wappie-zijn te maken. Dat heeft te maken met ervaring, met alertheid, met een intern kompas. Met de bereidheid om buiten de groep te vallen als dat nodig is. Omdat de waarheid belangrijker is dan erbij horen. Omdat geweten belangrijker is dan gemak.
En nu, jaren later, blijkt dat veel van onze zorgen terecht waren. De bijwerkingen worden zichtbaar. De maskers vallen af. Letterlijk en figuurlijk. En toch worden dezelfde mensen nog steeds belachelijk gemaakt. Alsof het gelijk krijgen nog pijnlijker is dan het ongelijk.
Dat is niet vreemd. Psychologisch is het zelfs verklaarbaar. Want wie eerst hard riep dat het veilig en effectief was en nu moet erkennen dat dat niet klopt, komt in een kramp. In plaats van toe te geven, wordt de boodschapper aangevallen. Want het is makkelijker om een ander uit te schelden dan jezelf onder ogen te komen. Dat verdedigingsmechanisme heet cognitieve dissonantie.
Ik zie hetzelfde nu ontstaan rond andere onderwerpen. Klimaat, stikstof, energie, voeding. Ook daar zie je groepen mensen die op basis van andere bronnen, andere logica, andere ervaring tot een andere conclusie komen. En ook daar zie je weerstand en censuur. Het patroon is steeds hetzelfde.
Waarom sommige mensen tegen het narratief ingaan, heeft zelden te maken met ego. En ook niet per se met IQ. Het gaat om bewustzijn. Zelfstandig denken. Soms om trauma, dat je dwingt alert te zijn. Soms om een ziek lijf dat geen genoegen meer neemt met halve waarheden. Maar altijd om de keuze om zelf te blijven voelen, zelf te blijven onderzoeken, en trouw te blijven aan wat je van binnen weet, ook als je alleen staat.
Die mensen verdienen geen scheldwoorden. Ze verdienen dankbaarheid. Omdat zij het waren die bleven denken toen anderen het opgaven. Omdat zij ruimte maakten voor waarheid, juist toen het niet welkom was.
Hoe heb jij deze periode beleefd?
Comments
Post a Comment