Scheiding kind- en volwassene veroorzaakt trauma
De echte oorzaak van aandoeningen zoals ADHD, ADD, dyslexie en aanverwante moeilijkheden ligt vaak diep verankerd in intense scheidingsconflicten met de moeder. Dit kan ontstaan door een te vroege scheiding: een kind dat door de moeder wordt achtergelaten in een crèche, een baby die vlak na de geboorte wordt opgepakt door vreemde handen, of andere vormen van abrupt verlies van nabijheid. Er zijn talloze voorbeelden van hoe een jonge ziel plotseling gescheiden wordt van de moeder.
In sommige culturen dragen moeders hun kinderen jarenlang, soms tot zeven jaar lang, in speciale kledij, dicht tegen hun lichaam. De natuur heeft het bij de mens ook zo bedoeld: een langdurige, intieme hechting. In deze culturen zijn aandoeningen als ADHD, ADD en dyslexie nauwelijks bekend.
De moeder is in de eerste levensfase van het kind de primaire hechtingsfiguur, de veilige haven. Een kind kan de wereld in die periode nog niet abstract begrijpen of logisch analyseren. Het functioneert vooral in theta-hersengolven, een toestand van diepe ontvankelijkheid. Als het in deze kwetsbare staat abrupt van zijn moeder wordt gescheiden, ervaart het een trauma dat plotseling, acuut, dramatisch en volledig geïsoleerd wordt beleefd. Het jonge brein begrijpt niet wat er gebeurt, wat leidt tot een enorme biologische schok.
Veel volwassenen zijn zich onvoldoende bewust van hoe intens een kind dit lijden ervaart. Het jonge zenuwstelsel schakelt vaak beschermingsmechanismen in, zoals het uitschakelen van het korte termijngeheugen, om de ervaring draaglijker te maken. Maar tegelijkertijd treedt hierdoor een groeistop op, wat zich later kan uiten in diverse zogenaamde "stoornissen". Omdat elk kind het trauma op een unieke manier beleeft, zien we een grote verscheidenheid aan symptomen – zonder dat er een eenduidige verklaring is.
De medische wetenschap tast grotendeels in het duister, omdat ze weigert diepgaand te kijken naar de psychologische oorzaken. In plaats daarvan worden symptomen onderdrukt met medicatie. Deze aanpak maakt dat kinderen steeds verder verwijderd raken van hun innerlijke gevoel en hun authentieke zelf.
De rol van de (Post)Sensorische Cortex bij ADHD, ADD en verwante symptomen
Op biologisch niveau manifesteert zich bij veel kinderen met ADHD-achtige symptomen een verstoring in de (Post)Sensorische Cortex van de hersenen. Bij ADHD spreken we van een constellatie. Deze hersenregio speelt een cruciale rol bij het waarnemen en verwerken van zintuiglijke prikkels én bij het functioneren van het korte termijngeheugen. Wanneer een kind een diepgaand scheidingstrauma ervaart — bijvoorbeeld door te vroeg gescheiden te worden van de moeder — activeert het lichaam een bijzonder beschermingsmechanisme: een blokkering van het korte termijngeheugen.
Vanuit een biologisch perspectief heeft deze geheugenblokkering een belangrijke functie. Het doel is om de overweldigende emotionele pijn van de scheiding minder bewust te maken, zodat het kind deze ingrijpende ervaring draaglijker kan verwerken. Door het korte termijngeheugen deels uit te schakelen, wordt de intense herinnering aan het verlies tijdelijk onderdrukt.
Een typisch symptoom van de conflictactieve fase is dan ook kortetermijngeheugenverlies, dat dienst doet als een biologisch "vergeten" van degene die van de huid werd gerukt. Deze uiting van geheugenblokkering zien we ook terug in de dierenwereld: een moederkat herkent haar kittens niet meer wanneer ze te vroeg van haar zijn gescheiden.
Dit geheugenverlies reikt vaak tot in het eerste deel van de helingsfase (PCL-A).
Bij kinderen wordt het aangeduid als leermoeilijkheden en aandachtsproblemen, termen die onder de noemer Attention Deficit Disorder (ADD) zijn gebracht. Wanneer zulke scheidingsconflicten bij volwassenen langdurig en onopgelost blijven bestaan, kan dit uiteindelijk leiden tot degeneratieve processen zoals dementie en Alzheimer.
In de natuur is afgescheiden worden van de groep of het roedel één van de meest bedreigende situaties die een levend wezen kan ervaren. Voor veel diersoorten betekent afzondering zonder bescherming van de groep een vrijwel zekere dood. Wij mensen dragen deze oeroude biologische programmering nog steeds in ons wezen. Daarom kan een scheiding van de moeder — die in de eerste levensfase letterlijk het 'roedel' en de veilige haven van het kind vormt — een even diepgaand, existentiëel trauma veroorzaken.
Deze oerangst en het instinctieve overlevingsmechanisme verklaren waarom een vroegtijdige scheiding zulke verregaande gevolgen kan hebben voor de ontwikkeling van het zenuwstelsel, het geheugen, en uiteindelijk het gedrag van het kind. Wat vaak wordt bestempeld als een stoornis, is in wezen een intelligente, beschermende reactie van het lichaam om te kunnen overleven onder omstandigheden die het jonge wezen als levensbedreigend ervaart. Bron: Arjen Lievers, Caroline Markolin.
Kiddie Cocaine: een waarschuwing
Veel kinderen die een label zoals ADHD, ADD of dyslexie krijgen, worden "behandeld" met zware, verslavende medicatie. Stoffen als methylfenidaat (bekend van Ritalin) behoren chemisch gezien tot dezelfde klasse als morfine, amfetamines en cocaïne.
Door niet de oorzaken aan te pakken, maar wél medicatie voor te schrijven, worden in wezen gezonde kinderen blootgesteld aan middelen die hun lichaam kunnen beschadigen, hun ontwikkeling kunnen verstoren en zelfs verslaving kunnen veroorzaken. Hierdoor lopen ze het risico levenslang afhankelijk te blijven van farmaceutische producten.
Ritalin en soortgelijke middelen worden inmiddels, net als de klassieke slaappillen van vroeger, verhandeld als straatdrugs. Op schoolpleinen worden deze pillen gedeeld of verkocht, omdat jongeren denken dat ze er beter door kunnen presteren of dat het hun schoolresultaten ten goede komt. Ook worden ze gebruikt als partydrugs. In de Verenigde Staten is Ritalin berucht onder de bijnaam "Kiddie Cocaine", een treffende verwijzing naar de aard van het middel. Bron Lusado Holkenborg.
Net als de illegale drugswereld is ook deze medicatiemarkt uitgegroeid tot een miljardenbusiness. Grote farmaceutische bedrijven en, via belangenverstrengeling, delen van de psychiatrische wereld, hebben er financieel belang bij om deze middelen breed te blijven voorschrijven.
Opmerkelijk is dat dr. Leon Eisenberg, kinderpsychiater en autismespecialist, vaak wordt genoemd als "de vader van de ADHD-theorie". Hij zou kort voor zijn overlijden hebben toegegeven dat ADHD in wezen een 'fictieve ziekte' is – een diagnose gebaseerd op observaties en gedragsbeschrijvingen, niet op objectieve medische testen. Hoewel er discussie bestaat over hoe zijn woorden precies zijn vertaald en geïnterpreteerd, is duidelijk dat ook binnen de psychiatrie zelf steeds meer stemmen opgaan die pleiten voor een veel kritischer en menselijker benadering. Bron: Leon Eisenberg, Dr Gabor Maté, Marcia Angell.
Een uitnodiging tot bewustwording
Dit alles is geen verwijt aan ouders, leerkrachten of artsen. Velen handelen met de beste bedoelingen binnen de kennis en mogelijkheden die zij hebben. Toch nodigen de feiten ons uit om verder te kijken dan symptoombestrijding en etikettering.
Door meer bewustzijn te creëren over de ware oorzaken en gevolgen van vroege scheidingstrauma’s en medicijngebruik, kunnen we samen bouwen aan een gezondere, liefdevollere toekomst voor onze kinderen. Kinderen verdienen het om echt gehoord, gezien en gekoesterd te worden — niet om vroeg in hun leven te worden losgekoppeld van hun gevoel en authenticiteit.
Terugkeren naar een natuurlijke, verbonden manier van opvoeden, waarin hechting, vertrouwen en nabijheid centraal staan, is wellicht een van de mooiste geschenken die wij deze generatie kunnen geven.
Warme groet, Daniël
Comments
Post a Comment