Drie rode strepen

Op de basisschool kreeg ik eens een opstel terug.
Drie rode strepen. Eén kruis.
En onderaan: “Let op je spelling.”

Ik had mijn ziel erin gelegd.
Maar het enige dat ik zag,
was wat ik fout had gedaan.

Later zeiden ze:
“Een zes is ook genoeg.”
Doe maar gewoon. Niet te moeilijk.
Niet té goed willen zijn.

En toch…
kregen fouten altijd de spotlight.
De rode pen was altijd aanwezig.
Elke misser werd onthouden.
Elke afwijzing voelde als een bewijs:
Zie je wel? Je bent niet goed genoeg.

Gisteren sprak ik iemand die net een sollicitatie achter de rug had.
Alles gegeven. Gesprek ging goed.
En toch: een afwijzing.
Het voelde niet alleen als nu even niet,
maar als een herhaling van iets ouds. Iets diepers.

Maar wat als het dat niet is?
Wat als een afwijzing niet zegt: je bent niet goed genoeg,
maar fluistert: nog niet hier, nog niet nu?

Misschien moeten we anders leren kijken.
Naar de rode pen.
Naar die feedback.
Naar onszelf.

Niet als breekpunt.
Maar als keerpunt.

Voor iedereen die onlangs een nee kreeg:
laat het geen einde zijn.
Maak het tot een begin.

Comments

Popular posts from this blog

Al dat spiriwirigedoe.....

De Kindbeeldentuin - inleiding

B3-onderzoek gemiste kansen