Van het Kastje naar de Muur

Van het kastje naar de muur. Dat is een bekend fenomeen als ouder van een bijzonder (volwassen) kind met o.a. LVB en ASS.

1.    Je vraagt iets aan bij instantie A, die jou verwijst naar instantie B. Instantie B verwijst jou vervolgens weer terug naar instantie A. Oftewel beide instanties geven aan dat je niet bij hen moet zijn, en blijven wel naar elkaar wijzen.
2.    Je vraagt iets aan bij (overheids)instantie A. Je krijgt te maken met medewerker 1. Medewerker 1 heeft werkelijk geen idee waar je het over hebt, en die verwijst jou naar medewerker 2. Medewerker 2 zegt dat dit niet bij diens afdeling hoort, en verwijst je naar de “juiste” afdeling. Die uiteindelijk ook niet de juiste afdeling blijkt.

Ik ging op zoek naar tips om te voorkomen dat je van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Een aantal tips:
o   Vragen naar een vast contactpersoon
o   Informeer je over je rechten
o   Maak gebruik van Regelhulp
o   Neem contact op met de De Nationale ombudsman

Maar wat is de oorzaak van het feit dat veel hulpvragers van het kastje naar de muur worden gestuurd? In hoeverre hebben deze tips en adviezen zin? Want ook professionals worden regelmatig in hun eigen organisatie of door een (soortgelijke) organisatie, van het kastje naar de muur gestuurd. Met als gevolg dat hulpvragers ook van het kastje naar de muur worden gestuurd.

Want wat als je een professional treft die zelf niet goed op de hoogte is van de wet- en regelgeving? Of een professional die niet buiten de kaders durft te denken en te handelen? Of je treft alleen organisaties (of school) die een selectief aannamebeleid hebben, waar jij als hulpvrager niet in past.

Organisaties kunnen dit grotendeels voorkomen/ondervangen door te zorgen dat er een duidelijke en gestroomlijnde communicatie is tussen verschillende zorgverleners en instanties. Dit kan je bijvoorbeeld doen door een vaste contactpersoon aan te wijzen of door te zorgen dat alle betrokkenen op de hoogte zijn van de situatie.

Ik durf te stellen dat zolang bovenstaande niet op orde is, het geen enkele zin heeft hulpvragers van tips te voorzien, om ervoor te zorgen dat zij de hulp krijgen waar zij recht op hebben.

Organisaties in de publieke dienstverlening, gehandicaptenzorg en jeugdzorg; neem je verantwoordelijkheid voor je medewerkers. Als medewerkers goed opgeleid zijn, kennis van zaken hebben, dan is er een betere samenwerking mogelijk. Zowel binnen de organisatie zelf, als met collega-organisaties en daardoor echt samenwerkingspartners te zijn. Dit is goed voor de werkbaarheid en het welzijn van de medewerkers op de werkvloer.
Met als gevolg dat de zorg- en dienstverlening ècht dienend is voor hulpvragers. Zoals het hoort te zijn.

Hoe denken jullie hierover? Ouders en professionals; wat is jullie visie hierop en mening hierover?

Liefs, Karin
hashtaggehandicaptenzorg hashtagjeugdzorg hashtagpubliekedienstverlening

Comments

Popular posts from this blog

Al dat spiriwirigedoe.....

De Kindbeeldentuin - inleiding

B3-onderzoek gemiste kansen