Kafka in de Polder

Marcel KolderMarcel Kolder   • 1stVerified • 1stKanteldenker der Nederlanden. Samenstuurder van burgerorganisaties. Ridder in de orde van Oranje-Nassau. Dadaviseur met een knipoog. Tussen systeem & mens breng ik beweging & verwondering, daar waar verandering ontstaat.Kanteldenker der Nederlanden. Samenstuurder van burgerorganisaties. Ridder in de orde van Oranje-Nassau. Dadaviseur met een knipoog. Tussen systeem & mens breng ik beweging & verwondering, daar waar verandering ontstaat.5h • Edited • 5 hours ago • Edited • Visible to anyone on or off LinkedIn

Handleiding voor het Oplossen van Niets door een vader van een uniek kind met een uniek defect in een uniek systeem.

Stap 1: Meld een defect via Medipoint.
Doe dit bij voorkeur via de telefoon. Het systeem is ontworpen om je het gevoel te geven dat er iets gebeurt. Dat is de truc. Je hebt iets gedaan. Er is een dossier. Het staat ergens. Fijn hè?

Stap 2: Wacht.
Er gebeurt niets. Dat is normaal. Dit heet “de afkoelingsperiode”. Het went. Je kind ontwikkelt ondertussen een uniek balancerend bord-op-schoot-systeem dat alleen nog met elastiek en volharding overeind blijft.

Stap 3: Er komt iemand kijken.
Dit heet ‘monteur’. Hij komt niet om iets te repareren, maar om het defect te observeren. De tafel is kapot? Dat kan kloppen, zegt hij. Hij knikt ernstig en zegt dan: “Dat is maatwerk.”
Vertaling: Niemand weet wat dit is. Ergens in Nederland is een meneer die dit vroeger deed, maar die is opgenomen in een traject van de Participatiewet.

Stap 4: Wacht op de adviseur.
Die komt nooit. Dat is normaal. Adviseurs van Medipoint zijn zoals kabouters: we geloven dat ze bestaan, er zijn foto’s van beurzen, folders met hun silhouetten, maar niemand heeft ze ooit echt gezien. Ze zijn vermoedelijk met z’n allen op retraite in een coachingshut in de bossen.

Stap 5: Leen een tafelblad van een ander.
Ook dit is normaal. Mensen helpen elkaar. Dit heet de informele zorgstructuur van Nederland. Het is de backbone van het hele systeem, onbezoldigd en buiten zicht. Het heet participatiesamenleving. Je lost het zelf op, omdat je anders gek wordt.

Stap 6: Kom Medipoint tegen op de VeineDAGEN
Je ziet 4 mensen in poloshirts. Ze zijn vriendelijk. Ze luisteren. Ze maken foto’s van de zes andere dingen die inmiddels ook kapot zijn: de joystick, de wielkast, het stukje plastic waarvan niemand weet waarvoor het ooit bedoeld was. Ze zeggen: “We nemen contact met u op.”

Stap 7: Er gebeurt niets.
Dit is géén storing. Dit is het systeem. U maakt deel uit van een zorgvuldig georkestreerde Kafkaiaanse toneelopvoering. De sleutel is: blijf beleefd. Zodra u uw stem verheft, gaat het ‘over naar een andere afdeling’. Deze afdeling bestaat uit een leeg lokaal met een plantenbak.

Stap 8: U schrijft de politiek.
Wethouder Kees Ahles zegt dat er bij hem geen signalen bekend zijn. Hij heeft namelijk een hotline met Medipoint, en Medipoint zegt: “Er zijn geen klachten”. Dit is de omgekeerde werkelijkheid. Alsof je in een gebouw vol brandmelders staat, maar zegt: “Ik hoor niks.”

Stap 9: U wacht nog 2 maanden.
En wat gebeurt er?
Niets. Dat is de ware kunst van Medipoint: zij lossen niets op, zó doeltreffend, dat u aan uzelf gaat twijfelen.

Soms droom ik van een tafelblad dat gewoon bezorgd wordt. Een monteur die zegt: “We hebben het geregeld.” En dan naar huis gaat, zonder dat ik eerst drie klachten, twee politieke vragen, een dialoogtafel, vier participatieverklaringen en een bezoek aan een beurs nodig had.

Maar dat is niet realistisch. Een jaar verder. Dit is Nederland.

Eva Eikhout