Zou het een metafoor zijn?

Mijn auto heeft momenteel pech. En niet zo'n beetje ook - de motor slaat zomaar, onaangekondigd, volledig op hol - ergens in de gasvoorziening blijft er iets haperen. Maar wat? Het moet een kleinigheid zijn, maar waar zit het hem in? Na 3 'reparaties' is er nog geen vooruitgang te bespeuren. Er is een patstelling ontstaan. 

Uiteraard staat ie nu aan de kant. Ik ga er geen meter in rijden, het trouwe beestje doet het al jaren super maar nu even niet. Ongeleid projectiel, levensgevaarlijk. Maar waarom vermeld ik dit? Omdat er misschien een metafoor in zit. Want de pechhulporganisatie waarvan ik de naam maar even niet zal noemen is kennelijk niet in staat de hulp te bieden waarvoor ik premie betaal. Meldingen aan de dienstdoende sleepdient (ergens in Europa, how hard can it be) komen toch niet door. Ik ontvang onbegrijpelijke appjes waar ik niet om gevraagd heb. Reparaties blijken niet afdoende. "De garage zegt dat de auto rijdt".... ja de auto heeft de hele tijd gereden! Maar het probleem zit hem in de veiligheid. Een auto die rijdt is namelijk nog niet een auto die veilig rijdt.... zo heb ik tot 3x aan toe zelf the hard way moeten ondervinden.... en dat wil je niet, zeg ik er maar even voor de duidelijkheid bij. Niemand in mijn plaats zou deze auto - in de staat waarin hij nu verkeert - weer op de weg toelaten.

En dat doe ik dus ook niet.

Ik raak verstrikt in de bureaucratische jungle van voorwaarden, protocollen en "U wordt teruggebeld" (not) - en word uiteindelijk niet geholpen. Ik herken ze niet meer: ik ben al bijna 40 jaar lid, en wat begonnen is als een club enthousiaste weggebruikers die elkaar in verenigingsverband onderling hielpen bij pech, is uitgegroeid tot een onpersoonlijk megaconcern waar de neoliberalisten van vandaag de dag een puntje aan kunnen zuigen. Medewerkers die niet beseffen hoe het is om ergens in een vreemd land waar je de taal niet spreekt, bij 32 graden in de snikhete zon, met pech te staan, de sleepwagen straal langs te zien rijden (roepen en zwaaien helpt niet) en dan de hele riedel maar weer van voren af aan te starten en het zoveelste telefoontje dan beëindigen met 'fijne dag'. Maar de dag is helemaal niet fijn, en als je dat niet beseft als hulpverlener bij pechhulp in het buitenland... ik wil hier deze jongeman aan de telefoon niet bekritiseren maar ik heb wel een conclusie getrokken: de ziel is er inmiddels wel uit.

Een kennis die een tijdje bij deze organisatie heeft gewerkt (niet lang), is er weer vertrokken om dezelfde reden.

Maar kan ik mijn pechgeval - en dan vooral de bejegening door de organisatie die zegt op te komen voor haar leden maar dat niet doet, of iets milder gezegd: daar niet in slaagt - wellicht ook zien als een metafoor voor een samenleving die zodanig op hol is geslagen dat de menselijkheid er met een rietje uit gezogen is? Soms denk ik dat inderdaad. Pars pro toto - in het kleine zie je het grote terug.