Stuiterbal

'Pap, moet ik laten testen of ik ADHD heb?', mijn jongste dochter (14) komt ietwat mismoedig de keuken binnen en hangt over me heen voor een knuffel.

'Hoezo? Jij ADHD?' Ik lach. 'Waarom wil je dat stempel?'

Ik weet het antwoord al. Ze is een onrustige stuiterbal. Ziet en hoort alles, is overal mee bezig, mengt zich overal in. Ze is heel behulpzaam, creatief en kan zich focussen op iets wat ze erg leuk vindt. Ze danst, beweegt, leert zichzelf van alles. Ze is positief, vrolijk, gevat, nieuwsgierig en ondernemend.

En dat botst. Vooral op school. Zoals vandaag. Waar een docent haar zelfs gevraagd had iets van een 'stressbal' mee te nemen. Die vervolgens natuurlijk de klas door vliegt... En de favoriete docenten daarentegen zijn de mensen die haar laten en met haar meedoen.

Op de basisschool wist men zich al geen raad met haar gedrag en werden alle hulpmiddelen aangerukt van wiebelkussens tot koptelefoons. Niet omdat zij last van zichzelf heeft, integendeel.

Ik houd haar vast. 'En als dan blijkt dat je het hebt. Wat dan? Wil je er zelf iets mee?' Ze schudt haar hoofd. 'Ik wil alleen dat docenten mij begrijpen.' Ze laat me los, gaat staan en oreert:'want ik ben wie ik ben!' En ik zie haar weg stuiteren.

Ik glimlach. Ik weet van wie ze dat heeft en laat haar heerlijk ravotten en ontdekken. Ik heb ook geen stempel.

Ik snap het wel. In een klas wil je geen gevatte stuiterbal. Maar hoe mooi zou het zijn als we net iets meer naar de leerling zelf kijken en ons daarbij aansluiten?

Dan laten we die hokjes lekker los.



Comments

Popular posts from this blog

Al dat spiriwirigedoe.....

B3-onderzoek gemiste kansen

Tips voor onderwijsadviseurs