Ons kind en het systeem
- Get link
- X
- Other Apps
Elise JongejanElise Jongejan • 2nd2ndOprichtster van Acta ZorgOprichtster van Acta Zorg2d •
Soms vraagt het leven om eerlijkheid, ook als dat moeilijk is.
Ons gezin zit midden in een situatie die laat zien hoe dun de lijn kan zijn tussen bescherming en beschuldiging en wat dat doet met ouders die alleen maar willen zorgen voor hun kind.
Kinderen beschermen is belangrijk maar wie beschermt de ouders?
Ik deel dit verhaal omdat ik geloof dat bewustwording begint bij openheid.
Wat ons gezin onlangs heeft meegemaakt binnen de jeugdzorg, het ziekenhuis en Veilig Thuis, laat zien hoe dun de lijn kan zijn tussen beschermen en beschuldigen.
Onze dochter Néla van 4 jaar kwam ziek uit school. Bloed uit haar oor, een blauwe plek achter het oor, een beangstigende situatie waarin je als ouder alleen maar wilt helpen.
Toch veranderde die zorg binnen enkele uren in wantrouwen.
Er werd gedacht aan kindermishandeling. Er volgden onderzoeken, scans, gesprekken, vragen. En hoewel we aan veel hebben meegewerkt, waren er ook grenzen: onze kinderen moesten niet nóg meer trauma oplopen.
We zijn nu weer thuis, maar de rust is nog lang niet terug.
We wachten nog steeds op antwoorden. We weten nog niet of het letsel is ontstaan door een ongeluk of door toedoen van iemand anders en misschien zullen we dat nooit weten. Wat we wél weten, is dat wij onschuldig zijn. Toch blijft de angst. Want wat als Néla morgen valt? Wat als er opnieuw iets gebeurt op school of tijdens het spelen? Hoe kunnen we dan nog bewijzen dat we niets fout hebben gedaan?
En nu, terwijl wij proberen te herstellen van alles wat is gebeurd, gaat het onderzoek verder. Veilig Thuis wil de adviezen van het LECK afwachten en opvolgen. Maar wat als het LECK, net als de radioloog van het ziekenhuis, concludeert dat er geen botbreuken zijn en tóch spreekt van een mogelijk aangebracht letsel aan het oor?
Waarom wordt er dan gespeculeerd over de vraag of Néla wel thuis mag blijven?
Waarom gaat men er bij voorbaat van uit dat alleen onze omgeving niet veilig is?
Wat als het letsel buiten is ontstaan, of op school, of tijdens het spelen?
Hoezo zijn wij als ouders direct de dupe van iets waarvan we niet eens weten hoe het is gebeurd?
We begrijpen dat artsen en instanties alert moeten zijn. Maar wat gebeurt er met gezinnen die onterecht in een systeem terechtkomen dat wantrouwen ademt?
Wat doet dat met een kind, met ouders, met grootouders die jarenlang liefdevol hebben gezorgd?
Ons verhaal staat niet op zichzelf. En daarom deel ik het in de hoop dat we als samenleving blijven nadenken over balans: tussen beschermen en vertrouwen, tussen regels en menselijkheid.
hoe kunnen we er voor zorgen dat signaleren en beschermen hand in hand gaan met rechtvaardigheid?
Delen mag. 💛
Ons gezin zit midden in een situatie die laat zien hoe dun de lijn kan zijn tussen bescherming en beschuldiging en wat dat doet met ouders die alleen maar willen zorgen voor hun kind.
Kinderen beschermen is belangrijk maar wie beschermt de ouders?
Ik deel dit verhaal omdat ik geloof dat bewustwording begint bij openheid.
Wat ons gezin onlangs heeft meegemaakt binnen de jeugdzorg, het ziekenhuis en Veilig Thuis, laat zien hoe dun de lijn kan zijn tussen beschermen en beschuldigen.
Onze dochter Néla van 4 jaar kwam ziek uit school. Bloed uit haar oor, een blauwe plek achter het oor, een beangstigende situatie waarin je als ouder alleen maar wilt helpen.
Toch veranderde die zorg binnen enkele uren in wantrouwen.
Er werd gedacht aan kindermishandeling. Er volgden onderzoeken, scans, gesprekken, vragen. En hoewel we aan veel hebben meegewerkt, waren er ook grenzen: onze kinderen moesten niet nóg meer trauma oplopen.
We zijn nu weer thuis, maar de rust is nog lang niet terug.
We wachten nog steeds op antwoorden. We weten nog niet of het letsel is ontstaan door een ongeluk of door toedoen van iemand anders en misschien zullen we dat nooit weten. Wat we wél weten, is dat wij onschuldig zijn. Toch blijft de angst. Want wat als Néla morgen valt? Wat als er opnieuw iets gebeurt op school of tijdens het spelen? Hoe kunnen we dan nog bewijzen dat we niets fout hebben gedaan?
En nu, terwijl wij proberen te herstellen van alles wat is gebeurd, gaat het onderzoek verder. Veilig Thuis wil de adviezen van het LECK afwachten en opvolgen. Maar wat als het LECK, net als de radioloog van het ziekenhuis, concludeert dat er geen botbreuken zijn en tóch spreekt van een mogelijk aangebracht letsel aan het oor?
Waarom wordt er dan gespeculeerd over de vraag of Néla wel thuis mag blijven?
Waarom gaat men er bij voorbaat van uit dat alleen onze omgeving niet veilig is?
Wat als het letsel buiten is ontstaan, of op school, of tijdens het spelen?
Hoezo zijn wij als ouders direct de dupe van iets waarvan we niet eens weten hoe het is gebeurd?
We begrijpen dat artsen en instanties alert moeten zijn. Maar wat gebeurt er met gezinnen die onterecht in een systeem terechtkomen dat wantrouwen ademt?
Wat doet dat met een kind, met ouders, met grootouders die jarenlang liefdevol hebben gezorgd?
Ons verhaal staat niet op zichzelf. En daarom deel ik het in de hoop dat we als samenleving blijven nadenken over balans: tussen beschermen en vertrouwen, tussen regels en menselijkheid.
hoe kunnen we er voor zorgen dat signaleren en beschermen hand in hand gaan met rechtvaardigheid?
Delen mag. 💛
- Get link
- X
- Other Apps
Comments
Post a Comment