Tikkie, jij bent hem

Een opstelling over de woontransitie.

Verschillende aspecten kregen een representant:

Grond

Kopen

Huren

Grondbezit

Financiering

Ik was representant voor "het concept huren".

Dat voelt heel comfortabel - immers: het bestaat al eeuwen, het is robuust, het heeft zijn nut bewezen, een all-time favorite, niemand gaat hieraan tornen.

Ik bemoeide me met niemand, en niemand bemoeide zich met mij.

Helemaal fijn, helemaal goed. Heerlijk comfortabel.

Gaat niks aan veranderen.

Dacht ik.

Edoch. Wat gebeurde er?

1) Ik merkte dat ik geen enkele relatie met grond en grondbezit had. En ik merkte ook dat me dat iets deed. Of dat bezorgdheid was weet ik niet. Meer een gevoel van 'ik mis toch echt iets belangrijks in mijn leven als concept. Het is niet volledig.' Ik ben zelf opgegroeid in een betonnen, op de projecttafel bedachte nieuwbouwwijk. Dertien in een dozijn. Ik heb geen rootsgevoel. Geen 'waar kom je vandaan' gevoel. Kwartjes vallen. Er is dus wel degelijk iets in mij van 'ik mis gronding'. Ik mis 'worteling'. Essentieel. Essentieel.

2) Toen er beweging in het veld kwam, kwam er op den duur wel iets in mij los als "Hmmmmm. misschien moet ik toch maar eens om me heen kijken. Want ja, je wil de show toch niet missen?

Misschien zit ik, in mijn ego, toch wel erg vast aan dat idee van huren is onaantastbaar."

Maar wat is het hele idee van dat loslaten excruciatingly moeilijk!!

MOEILIIIIIJJJJKKKK!!

Wat een angst............. wat een weerstand!

Tot zover mijn ervaringen als 'concept huren'.

Deel 2

Dit thema houdt me al enkele jaren bezig nu. Waarom? 

Omdat ik deze kramp heel duidelijk herken bij allerlei bureaucratische organisaties.

Deze werken namelijk vanuit het zogenaamde "blauwe denken." 

Dit blauwe denken gaat uit van de agenda van zekerheid, veiligheid en controle. 

Er is feitelijk geen ruimte voor flexibiliteit, voor creativiteit, voor het principe van af en toe mogen we wel eens een klein beetje afwijken van de regels; dat soort zaken. 

Ze zitten potdicht. 

Het is soms zo erg dat ze denken dat er buiten hun eigen wereldje niet eens een wereld eromheen bestaat. 

Bizar! 

Nou, die kramp, die voelde ik in mijn lijf tijdens de opstelling. En dat is op zichzelf goed nieuws, want het is goed om dat te voelen. 

Edoch, objectief gezien is dat weer geen goed nieuws, want ik merkte hoe ongelooflijk lastig het was om uit die kramp weg te geraken. Mijn eigen gehechtheid aan die zekerheid zat me ongelooflijk in de weg. 

Dus wat is dan een oplossing die kan werken? Dat wordt de vraag. 

Toen ik de opstelling even nabesprak met een andere deelnemer, kwamen we tot de conclusie dat het kinderlijke spelen eigenlijk misschien een erg goede en effectieve ingreep is. 

Waarom? Omdat je dan al die stijfheid van die regeltjesmaatschappij eventjes vergeet en je weer kind wordt. 

Ik hou me dus maar aan dit principe. 

Laten we spelen, laten we weer gaan knikkeren, stoepranden, tikkertje, verstoppertje, tollen, elastieken en allerlei andere leuke, ouderwetse kinderspelletjes waar je gewoon blij van wordt. Tikkie, jij bent hem.