Door de Reiki sliep hij als een roos
In 2012/2013 volgde ik de cursus Touch for Health. Ergens in diezelfde periode startte een collega met de opleiding tot kinesioloog. Ik deed het voor mezelf om terug in balans te komen. Mijn collega wilde op den duur een eigen praktijk en dat wat ze had geleerd op onze afdeling in het ziekenhuis introduceren. Op een dag vroeg ze een gesprek aan met de leidinggevenden en artsen. Ze besprak haar visie en hoe zij de patiënten tijdens behandeling kon ondersteunen. Iets wat ze ook graag aan collega's wilde leren. Hoewel het mij een nobel streven leek, had ik er een hard hoofd in. Mijn gevoel bleek niet ongegrond.
Lang verhaal kort.....
Deze collega heeft het bijna met haar ontslag moeten bekopen. Haar 'alternatieve input' werd niet op prijs gesteld. De artsen verboden haar zich met Touch for Health, kinesiologie of welke alternatieve vorm van therapie dan ook bezig te houden tijdens haar reguliere werktijd. Zowel mijn collega als ik vonden dit een gemiste kans. Echter hield zij zich na dat 'dreigende' gesprek op de achtergrond. Zo nu en dan behandelde ze een collega en daar bleef het bij. Voor zover ik weet. Zelf paste ik de technieken alleen op mezelf toe. Het was niet 'mijn ding' om daarin verder te gaan en/of anderen te behandelen.
In 2014/2015 was mijn collega nog altijd bezig met de opleiding. Zelf had ik ondertussen andere cursussen gevolgd, waaronder Reiki 1 en 2. Mijn interesse voor healingswerk was gewekt maar in praktische zin deed ik daar nog niks mee.
Tijdens een nachtdienst deed ik de laatste check-ronde nadat iedereen aan de machine was aangesloten. In de hoek van de zaal trof ik een verdrietige man die onder de deken lag te huilen. Hij was nog niet zo lang in dialyse en had moeite met alle prikkels op zaal; de geluiden van de overige patiënten, het ritmische tikken van de machines en het licht dat er vanaf kwam. Maar bovenal miste hij zijn vrouw. Het tegen haar aanliggen en samen in slaap vallen. Ook de reiki die ze hem elke avond gaf. Daar werd hij rustig van in zijn hoofd en kon hij beter slapen, zo vertelde hij. Ik beloofde hem na mijn check-ronde terug te komen om te zien wat ik voor hem kon betekenen.
Niet veel later stond ik weer bij hem en schoof ik de gordijnen dicht. Gekscherend liet ik weten niet bij hem in bed te kruipen maar wel een goed alternatief te kunnen bieden. Ja, ik houd van grapjes op z'n tijd. Juist in de zorg kan humor soms een laatste redding zijn. 
Ik vroeg of ik hem stiekem reiki mocht geven en gaf aan dat dit vanuit de afdeling niet werd gewaardeerd. Hij was verbaasd maar gaf toch toestemming. Daarop manoeuvreerde ik me tussen de muur, de machine en het bed door. En zo stond ik in het donker een heuse reikibehandeling op zaal te geven. De overige patiënten lagen te slapen en hadden niks door. Mijn collega wist van niks en het leek mij beter dat dit zo bleef. De man genoot intens en was zo dankbaar. Het was een bijzonder moment.
Na een half uur ging ik terug naar de nachtpost en vervolgde ik mijn werkzaamheden. Een uur later keek ik bij de man. Hij was als een roos in slaap gevallen en sliep de hele nacht. Dit soort momenten zijn de pareltjes in de zorg die ik koester. 
Ik moest aan deze casus denken toen ik onderstaande foto zag. In het bijbehorende artikel stond geschreven hoe artsen en verplegend personeel lichtenergie naar hun patiënten sturen voor een operatie of ingreep. In welk land dit is weet ik niet meer. Niet in Nederland in ieder geval. Het artikel heb ik helaas niet opgeslagen.
Maar wat zou het toch mooi zijn wanneer alternatieve geneeswijzen geïntegreerd zouden worden in de reguliere zorg? Dat het hand in hand kan gaan waar mogelijk en gewenst. Ik zou daar in ieder geval enorm blij van worden.
Heb een fijne dag.
In allesomvattende licht en liefde.
Comments
Post a Comment