Eenzaamheid en onzichtbaarheid
(Als je dit te serieus en weinig positief vindt, mag je het verwijderen hoor, maar ik vind het een mooi stuk, dat toch hoopvol eindigt.)George Orwell zei ooit: De meest verschrikkelijke eenzaamheid is niet het soort dat voortkomt uit alleen zijn, maar het soort dat voortkomt uit verkeerd begrepen te worden; de eenzaamheid van in een drukke kamer staan, omringd door mensen die je niet zien, die je niet horen, die het niet weten de ware essentie van wie je bent. En in die eenzaamheid, voel je alsof je vervaagt, verdwijnt naar de achtergrond, totdat je niets meer bent dan een geest, een schaduw van je voormalige ik.Het is die zieldiepe pijn om omringd te zijn door mensen - vrienden, familie, collega's - maar zich volledig onzichtbaar voelen. Je mag glimlachen, knikken en door de bewegingen gaan, maar van binnen voel je een gevoel van isolatie dat woorden niet volledig kunnen vangen. Je hebt het gevoel dat niemand je echt begrijpt, alsof de ware delen van je verborgen zijn, onherkend blijven, terwijl de wereld alleen de versie van jou erkent die erin past.Dit soort eenzaamheid raakt hard omdat het niet gaat om de afwezigheid van mensen; het gaat om de afwezigheid van verbinding. Je verlangt ernaar gezien te worden voor wie je werkelijk bent, om iemand je zielstaal, je eigenaardigheden, je dromen en de complexiteit van je hart te laten begrijpen. Maar als je verkeerd begrepen wordt, voelt het alsof er een onoverbrugbare kloof is tussen je binnenwereld en de buitenwereld. Het is alsof je achter een glazen muur staat, wanhopig hopen dat iemand door je heen kijkt en je echt *ziet*, alleen om te beseffen dat ze vlak langs je staren.In die ruimte van je onbekend gevoel begin je jezelf in vraag te stellen. Je vraagt je af of je moet veranderen, of je moet worden wat de wereld verwacht of verlangt, gewoon om een vleugje acceptatie te voelen. Maar zelfs dan verdwijnt de eenzaamheid niet; ze groeit alleen maar. Omdat de diepere tragedie het langzame vervagen van je eigen essentie is, de delen van jezelf die je begint te verbergen of los te laten, horen er gewoon bij. Je wordt een schaduw, een geest van het levendige zelf dat je ooit was, zwijft stilletjes, vasthoudend aan de hoop dat iemand het ooit zou begrijpen.Wat dit soort eenzaamheid zo pijnlijk maakt, is dat het niet alleen het verlangen is om geliefd te worden - het is het verlangen om gekend te worden en geliefd te worden *om* bekend te worden. Voor iemand om naar de delen van je te kijken die rommelig, gecompliceerd en zelfs gebroken zijn, en te zeggen: "Ik zie je. Ik begrijp het. En ik ben er. ” Het is het verlangen naar iemand om het stilste gefluister van je hart te horen en de diepten van je ziel te voelen zonder oordeel of verwachting.Toch, zelfs in die verschrikkelijke eenzaamheid, is er een stille kracht. Er is een veerkracht in het vasthouden van je essentie, zelfs als het onzichtbaar voelt. Er is moed om je licht levend te houden, om te weigeren het misverstand van de wereld het vuur in je te laten doven. Je voelt je misschien ongezien, maar de waarheid is, je uniekheid, je complexiteit, is wat je buitengewoon maakt. Ergens, iemand zal dat waarderen. En tot die tijd kun je dat waarderen.Soms leidt de reis door verkeerd begrepen te worden tot een dieper begrip van jezelf. Het leert je om te omarmen wie je bent, zelfs als de wereld er niet klaar voor is. Het nodigt je uit om rust te vinden in je eigen bedrijf, om de delen van jezelf te koesteren die zich eenzaam en niet erkend voelen. En na verloop van tijd zul je ontdekken dat de juiste connecties - degenen die je zien, horen en je kennen - komen wanneer je ze het minst verwacht.Dus, wacht even. Houd je essentie levend. Weiger om een schaduw te worden, ook al betekent dat even alleen staan. Je ware ik verdient het om gevierd te worden, en hoewel het wachten lang kan aanvoelen, is de schoonheid van volledig bekend zijn elk moment waard. Je mensen - degenen die je ziel echt begrijpen - zijn daar buiten, en als ze je vinden, zal de verschrikkelijke eenzaamheid verdwijnen. Je zult je realiseren dat je essentie nooit bedoeld was om verborgen te blijven. Het was altijd de bedoeling om te schitteren.-Wat zou het voor jou betekenen om je echt bekend en begrepen te voelen door iemand?
Comments
Post a Comment