Longkanker en het nocebo-effect
Longkanker: de nocebo die dodelijker is dan de tumor.
Je ziet het weer in het nieuws: een bekend zangduo, waarvan één van de partners “plots” longkanker blijkt te hebben. De media smult ervan, als hongerige hyena’s. Een dramatische toon, een doodsvonnis uitgesproken door artsen, een carrière op het hoogtepunt, een kind op komst – en dan... pats: “Je hebt nog één jaar te leven.” Klaar. Afgeserveerd. Ongeneeslijk ziek. Terminaal. De afscheidsceremonie begint al bij leven terwijl je hart nog klopt. Een rouwproces op voorhand. Longkanker = dood. Geen hoop, geen genezing, geen nuance. De ware doder heet angst.
Wat we hier zien is geen verslaggeving. Het is collectieve programmering. De kracht van het nocebo-effect, de diagnose als dodelijke injectie.
Wat de meeste mensen niet weten – en wat je zelden in de media hoort – is dat de diagnose longkanker vaak dodelijker is dan de tumor zelf. Waarom? Omdat de diagnose zélf een intense doodsangst veroorzaakt. En laat dat nu net de oorzakelijke factor zijn van longkanker, volgens de biologische wetten die dr. Ryke Geerd Hamer heeft blootgelegd.
Wanneer iemand een doodsangstconflict ervaart, een moment waarin hij/zij onverwachts met sterven wordt geconfronteerd, reageert het lichaam intelligent en doet het wat het moet doen. Het brein stuurt een signaal naar de longen: “Overleven! Meer zuurstof!” En dus worden extra longblaasjes (alveolen) aangemaakt. Dat is wat wij ‘longkanker’ noemen. Geen vijand. Geen fout. Een overlevingsstrategie.
Maar dat verhaal horen we niet. In plaats daarvan krijgen we:
Termen als “ongeneeslijk”, “genadeloos”, “kille moordenaar”.
Emotionele manipulatie via afscheidsscènes in de media.
Experts die “verlichting” brengen met gouden momenten vlak voor de dood.
Het klinkt als een horrorfilm, en dat is het ook. Maar dan één die je programmeerbaar maakt om ziek te blijven en dood te gaan.
Maar hier komt de perverse ironie: zodra de diagnose “longkanker” wordt gesteld, wordt het doodsangstconflict verergert, verdiept en verankerd. De patiënt beleeft het als: “Ik ga sterven.” Angst, paniek, verlamming. Het lichaam reageert opnieuw, en de tumor groeit verder, precies zoals het biologisch bedoeld is. Want: het conflict is nog niet opgelost. In deze toestand heeft het lichaam meer zuurstof nodig om te kunnen overleven.
De medische wereld ziet vervolgens een “snelle groei” en zegt: “Zie je wel, het is ernstig.” Maar wat ze niet begrijpen (of weigeren te erkennen) is dat hun diagnose en hun toon de verdere groei veroorzaken.
Deze verhalen worden gebracht met een kwaadaardige subtiliteit: alsof ze ons willen voorbereiden op “wat ons ook kan overkomen.” En laat dat nu precies de giftigste bijwerking zijn van moderne geneeskunde: het nocebo-effect, de verwachting van lijden, ziekte en dood, gezaaid door angst, autoriteit en herhaling.
De kanker zelf wordt niet eens goed begrepen, maar de boodschap eromheen wordt als absolute waarheid verkondigd: als je longkanker hebt, ga je dood. Punt.
Maar... is dat ook zo?
Het verschil tussen heling en verergering.
Dr. Hamer gebruikte deze kennis om mensen tot rust te brengen. Hij legde uit wat het lichaam probeert te doen. Hij nam de angst weg, waardoor het conflict kon oplossen en het lichaam kon genezen. Hij zag het lichaam niet als een vijand, maar als een bondgenoot.
Maar wat doet de WHO, de media, de universiteiten en de Orde der Geneesheren?
Ze gebruiken exact dezelfde biologische wetten, maar dan om angst aan te jagen.
Ze weten dat angst het conflict activeert en in stand houdt.
Ze weten dat paniek de tumor laat groeien.
En ze weten dat hoop het tegenovergestelde effect heeft, dus die hoop moet worden vermeden.
Dit is geen geneeskunde. Dit is massale geestelijke conditionering, vermomd als wetenschappelijke zorg.
Zodra het conflict is opgelost en het lichaam begint te herstellen, met hoest, slijm, koorts of zelfs het ophoesten van bloed, bestempelt de reguliere geneeskunde deze helingssignalen als ‘verslechtering’. Maar niet het lichaam vergist zich. De echte dreiging is de onwetendheid over het genezingsproces, dát is pas gevaarlijk.
Een systeem gebouwd op nocebo.
Wat we hier zien is het ultieme nocebo-effect: negatieve verwachting die ziekte verergert. De boodschap “je hebt nog één jaar” is een vloek, geen prognose. Het is alsof je een tijdbom in iemands hoofd plaatst. Je ontneemt het vertrouwen in het lichaam, het geloof in herstel, en het contact met de innerlijke krachtbron die genezing mogelijk maakt.
De tumor is niet het gevaar. Het misverstand over de tumor is het echte gevaar.
Zolang we de biologische zin van longkanker niet begrijpen, blijven we in doodsangst leven. Zolang we de taal van het lichaam negeren, blijven we symptomen bestrijden in plaats van genezen. Zolang we artsen op een voetstuk plaatsen, blijven we onze innerlijke autoriteit verloochenen.
De werkelijke tragedie.
De echte tragedie is niet dat mensen ziek worden. Dat is een deel van het leven. De tragedie is dat we geleerd hebben dat we ons lichaam niet mogen vertrouwen. Dat we gezondheid als uitzondering zien, in plaats van als de natuurlijke staat van zijn. Dat we collectief geloven dat ziek zijn een lot is dat willekeurig toeslaat, en dat genezing alleen via chemie en externe interventie kan komen.
We zijn vergeten dat ons lichaam niet tegen ons is, maar voor ons werkt. Ik ben 60 jaar. Kerngezond. Niet omdat ik geluk heb, maar omdat ik mijn lichaam vertrouw. Omdat ik niet mee ga in de angst. Omdat ik weet dat gezondheid geen loterij is, maar een levenswijze. En omdat ik begrijp dat symptomen boodschappers zijn, geen vijanden.
Ziek zijn is geen straf. Het is een signaal. Genezing is geen toeval. Het is een proces. Longkanker is geen moordenaar. Het is een biologisch programma met zin.
En angst? Angst is de ware epidemie.
Zolang we angst geloven, blijven we ziek. Zolang we onze autoriteit buiten onszelf zoeken, blijven we zwak. Maar zodra we begrijpen wat het lichaam werkelijk doet, kunnen we kiezen voor vertrouwen, rust en werkelijke genezing. Doorbreek het verhaal. Vertrouw je lichaam. Het is slimmer dan je denkt.
Tijd voor een nieuw narratief.
Wat als we verhalen als deze eens zouden gebruiken om bewustzijn te vergroten in plaats van doodsangst te zaaien? Wat als we zouden vertellen dat:
Kanker een biologisch zinvol gedrag van het lichaam is.
Angst en paniek de werkelijke vijand zijn.
De psyche een centrale rol speelt in ziekte én herstel.
Het lichaam nooit fouten maakt, maar altijd probeert te overleven.
Dan zou er misschien nog iets helen. Niet alleen in het zieke lichaam, maar ook in het collectieve bewustzijn van de mens.
Tot die tijd: doorprik het drama. Doorzie de indoctrinatie. Vertrouw je lichaam.
Want zolang je je lichaam als vijand ziet, ben je ziek, nog voor er een diagnose is gesteld. Angst maakt ziek. Inzicht bevrijdt. Deze blog is een wake-up call voor wie het durft te voelen.
Pathologisering van het leven.
Het idee dat ziek zijn abnormaal is, en dat gezond zijn op latere leeftijd een wonder is, is een omgekeerde werkelijkheid. Ik zeg terecht: “Ik ben 60 en kerngezond, dat is normaal.” Ja! Dat is normaal. Het lichaam is gemaakt om te herstellen, te vernieuwen, te ontgiften en zichzelf in evenwicht te houden, zolang we niet gehinderd worden door angst, stress en toxische overtuigingen. Het lichaam is gemaakt om gezond te zijn, punt!
Conclusie:
Wat we zien in de media is een collectieve doodsaanzegging, vermomd als medisch nieuws. Geen ruimte voor zinvolle ziektebetekenis, geen ruimte voor herstel, alleen dood en drama. Dat is het echte gevaar. Niet de kanker, maar de interpretatie ervan.
Comments
Post a Comment